Hoewel het bestaan van de eeuweling Keilson flink wat feiten bevat, is het boek beslist geen opsomming van droge stof. Versteegen wilde dat ook niet. Zo begint het boek met een beeldende passage over een 101-jarige Keilson die met rollator het boekenbal betreedt. Je ziet de man als het ware de ruimte binnenstappen. Maar ook het einde is anders dan anders. “Ik wilde niet alleen iets neerzetten dat uitstraalt dat hij alleen maar geweldig was.” Zo valt te lezen dat toen Keilson 90 werd hij aangaf dat hij het eigenlijk goed voor elkaar had en vol levenslust zat. Tien jaar later zegt hij opeens dat zijn leven mislukt is. Maar als hij niet lang daarna internationale bekendheid verwerft met zijn boeken, vindt hij opeens wel weer dat hij heel succesvol is. “Ook dat soort tegenstrijdigheden wilde ik weergeven.”