Duitsers

,,Jij mag kiezen’’, zei mijn vriendin. ,,Optie 1: we geven onze kinderen mee dat ze voor hun plezier mogen sporten of optie 2: we voeden ze op met het idee dat het om winnen gaat. Maar let op: in het eerste geval wordt Nederland nooit meer wereldkampioen voetbal, in het tweede geval wel. Wat kies je?’’

Het was vakantie en ze was in een spelletjesbui. Toch was het geen lukraak gekozen vraag. We keken naar een documentaire over het succes van het Duitse voetbal.

Paul Breitner kwam in beeld. De middenvelder van de ploeg die Oranje in 1974 een trauma voor het leven bezorgde, zei: ,,Ieder Duits kind begint vanaf zijn tweede of derde jaar met een teamsport. Niet om plezier te maken, maar om te winnen. Alleen als je wint, heb je plezier.’’

Ik schrok van zijn verbetenheid. En hij was nog niet klaar.

,,Toen Holland in 1974 na 1 minuut op voorsprong kwam en nog geen Duitser de bal had aangeraakt, wilde ik naar huis’’, zei Breitner. ,,Naar mammie . De Hollanders begrepen niet hoe eenvoudig het was om ons te killen . We lagen op apegapen. Holland had zomaar vier goals kunnen maken. In plaats daarvan wilden ze ons belachelijk maken door de bal rond te spelen. Dat moet je bij Duitsers niet doen.’’

Inderdaad. We weten hoe dat afliep.

,,Het voetbal straft teams af die hun superioriteit niet in doelpunten omzetten’’, zei oud-international Karl-Heinz Rummenigge in dezelfde documentaire. ,,Je mag nooit het tempo terugschroeven uit medelijden voor je tegenstander.’’

Ik dacht aan de 7-1 zege van de Duitsers tegen gastland Brazilië in de halve finale van het WK van 2014. Bij 3-0 waren de Braziliaanse fans al murw, toch ging die Mannschaft genadeloos door. Ook de afscheidswedstrijd van Johan Cruijff in 1978 kwam weer boven. Bayern München walste met 8-0 over Ajax heen en de beul heette Rummenigge.

Zo zijn ze dus, zelfs in feestelijk bedoelde afscheidspotjes.

En nog was Paul Breitner niet klaar. ,,Een slecht Duits nationaal elftal haalt de WK-finale, een goed Duits nationaal elftal wint ‘m’’, zei hij. ,,Een Duitser vergeet finales die hij verloren heeft. Ze zijn onbelangrijk.’’

Ik dacht aan de grachtentocht van Oranje na de verloren WK-finale van 2010 en het vrolijke ontvangst op Soestdijk in 1974 en 1978, met die polonaises in de paleistuin. En wist: het wordt nooit wat met ons.

Ik keek mijn vriendin aan. ,,Laat ze maar lekker plezier maken.’’

johann.mast@lc.nl