Cambuurspeler Jhondly van der Meer begint elke dag met een kus op zijn debuutshirt

Vanaf de tribune wijst Jhondly van der Meer op de spelers van de Onder-21 die het veld van Cambuur opwandelen. ,,Dat zijn normaal mijn ploeggenoten’’, zegt de achttienjarige Leeuwarder. ,,Ik ben de op een na jongste.” Van der Meer hoeft het veld echter niet op. Hij is al klaar voor vandaag. Het eerste team is momenteel zijn thuis.

Elke dag wordt hij er bij het opstaan aan herinnerd dat het geen droom is waarin hij leeft. Op achttienjarige leeftijd debuteerde hij zaterdag tegen MVV in de 79ste minuut voor Cambuur. Het wedstrijdshirt met nummer 44 mocht hij houden en ligt in zijn kamer. ,,Ik geef het elke dag een kusje”, zegt Van der Meer met een twinkeling in de ogen.

Een gat in de lucht

Zijn voetbalcarrière heeft onverwacht een vlucht genomen. In de voorbereiding op het seizoen zag Henk de Jong de ene na de andere verdediger met een blessure afhaken. In de week voor de competitiestart werd verdediger Van der Meer bij de selectie gehaald. ,,Ik sprong een gat in de lucht van blijdschap.” In zijn achterhoofd voelde hij zijn kansen op het debuut toenemen.

Als klein jongetje droomde hij van spelen in het eerste van Cambuur. Vanaf het moment dat hij in de F-jes van Leeuwarder Zwaluwen werd gescout voor de voetbalschool van de profclub was profvoetbal zijn doel. ,,Dat ik in de wedstrijdselectie zat, was al fantastisch. Mijn hart begon te gloeien.”

Jhondly van der Meer werd geboren op de Dominicaanse Republiek en groeide op in buurland Haïti. ,,In het kindertehuis waar ik woonde voetbalden we met zelfgemaakte ballen”, zegt hij. ,,Gemaakt van elastieken en plastic, eigenlijk van alles dat we vonden. Maar ik was geen groot talent hoor.”

Op zijn zesde werd hij geadopteerd door de familie Van der Meer, Cambuursupporters uit Leeuwarden. Eenmaal in de jeugdopleiding van Cambuur vond hij zichzelf nog immer geen uitblinker. ,,Pas in het tweede jaar bij de C’s kreeg ik een groeispurt. Lichamelijk werd ik sterker, ik werd sneller en ineens kreeg ik meer voetbalinzicht. Geen idee waardoor dat kwam.”

Na een jaar B’s werd hij vervroegd doorgeschoven naar de Onder-19. Het was even wennen met allemaal jongens die twee, drie jaar ouder waren. Van der Meer paste zich snel aan en schoof deze zomer door naar de Onder-21. ,,Eigenlijk mag ik nog een jaar in de Onder-18”, zegt hij. In plaats daarvan zit hij al bij het eerste.

Zien, horen, voelen

Wie had dat kunnen denken toen Jhondly van der Meer als negenjarige voor het eerst met zijn vader naar een wedstrijd van Cambuur ging. ,,We zaten vlakbij de harde kern”, zegt hij. ,,Heel bijzonder. Mijn hele lichaam tintelde. Je ziet, hoort en voelt aan alles hoe voetbal hier leeft.”

Negen jaar later stond hij zelf in het veld in het geel en blauw. Rond de zeventigste minuut vroeg De Jong Van der Meer te gaan warmlopen. Tien minuten later was het zover. Van der Meers hart begon sneller te kloppen toen de trainer hem wenkte. ,,Hij zei: zet ‘m op en geniet ervan! Dat heb ik gedaan.” Elke minuut. ,,Het was de mooiste dag in mijn leven.”

Zenuwen voor zijn debuut had Van der Meer niet. Twee dagen later des te meer. Maandag deed hij rijexamen. Voor vertrek van huis zette hij een kusje op zijn nieuwe shirt in de hoop dat het een prachtige dag zou worden. ,,Maar toen bracht het shirt me geen geluk’’, zegt hij lachend.

Van der Meer vertelt wat er misging tijdens het examen. ,,Ik reed op een vlakke kruising af, maar kennelijk kwam ik uit een uitrit.” Van der Meer nam ten onrechte voorrang. Gezakt. ,,Toen kreeg ik echt de zenuwen en begon ik enorm te trillen. Terwijl je eerder zou verwachten dat ik dat zaterdag bij mijn debuut had gehad.”

Hopen op meer

Er komt wel een nieuwe kans. Voetbal is momenteel belangrijker. Van der Meer geniet van het moment. Als de vier geblesseerde verdedigers terug zijn, kan hij zomaar weer naar zijn eigen team gaan. ,,Ik heb nog tijd tot er een plekkie voor me is en daar ga ik keihard mijn best voor doen.” Wel hoopt hij met het eerste te blijven trainen. ,,Op dat niveau wil ik graag blijven voetballen.’’

Zijn prestaties zijn ook aan de andere kant van de wereld niet onopgemerkt gebleven. De bondscoach van de Onder-23 van de Dominicaanse Republiek benaderde hem al. Van der Meer lacht. ,,Voor zover ik weet heb ik daar niet eens een paspoort van.” Ook vanuit Haïti werd hij al gevraagd of hij daar wilde komen voetballen. Van der Meer blijft er rustig onder. Hij hapt nog niet toe. ,,Het is allemaal heel vaag, maar ik sta wel op de radar.”