Afscheid: Lara van Ruijven in Thialf voor haar langzaamste en laatste ronde ooit

Het is stil bij de ijsbaan. Normaal gesproken komen sporters hier aanfietsen, worden gesponsorde auto’s doorgaans met enige vaart geparkeerd, nu klinkt alleen het gebrom van koelmachines op het dak, terwijl een witte lange auto stapvoets naar de ingang voor de dweilmachines rijdt. Lara van Ruijven, de vrouw van de snelle rondjes op het ijs, de regerend wereldkampioene op de kortste shorttrackafstand, is vanavond in Thialf voor haar langzaamste en laatste ronde ooit.

Het is een laatste, publiek, eerbetoon aan Van Ruijven, die 10 juli op 27-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een auto-immuunziekte. Dertien jaar lang stapte Van Ruijven bijna dagelijks deze schaatshal binnen. Eerst als jong, bescheiden meisje met dromen, net verhuisd naar Heerenveen, opgetogen door haar selectie voor het nationale team. Later werden dromen werkelijkheid, won ze olympisch brons en werd ze mondiaal kampioen op de 500 meter. Haar bescheidenheid bleef altijd.

Ze zag het hier veranderen. Een overgang van hun vaste trainingsplek op het ijshockey-ijs naar een eigen baan op het middenterrein van de grote hal, een grote verbouwing. Ze zag de shorttrackselectie waar ze deel van uitmaakte transformeren. Hard werken en saamhorigheid loont, leerde ze. Nooit was de nationale selectie mondiaal zo succesvol als de laatste jaren. Hier in Heerenveen werd gelachen, hier werd gehuild, hier maakte ze vrienden. Hier werkte ze vol overgave aan haar toekomst.

Verdriet

Om haar kist in de witte auto een Nederlandse vlag. Daar bovenop, naast de bloemen de haar zo geliefde sportbril met panterprint. Afgelopen weekeinde keerde ze terug uit Frankrijk. Thialf is thuis voor Van Ruijven, zoals ook het Westland thuis is voor de geboren Naaldwijkse. Haar afscheid gaat vanavond naar binnen in een deels besloten ronde, langs de shorttrackbaan, over het middenterrein, langs een erehaag van ploeggenoten en weer naar buiten langs fans en vrienden, langs schaatsers en andere sporters. De opkomst is ongeveer gelijk aan de opkomst bij een shorttrack-NK.

Haar overlijden raakt velen, bekend en onbekend. Het is de schok van het onverwachte, van het oneerlijke, de confrontatie met het feit dat ook jonge topsporters die hun lichaam zo nauwkeurig verzorgen soms veel te vroeg getroffen worden door het onvermijdelijke waar iedereen uiteindelijk mee te maken krijgt. Het zijn haar bruine ogen, plots getoond in zwart-wit. Het is het verdriet van geliefden, schrijnend en indringend. Verlies in een hechte wereld waar de liefde onmiskenbaar heerst. Waar passie tot grootste prestaties stuwt die nu ineens niks meer waard lijken.

Haar teamgenoten trainden twee dagen geleden voor het eerst weer op het ijs van Heerenveen, waar de digitale scoreborden sinds ruim een week een hart van panterprint laten zien. Het is een kleine verzachting bij gemis dat zo groot is.

Na ruim een kwartier rijdt de witte auto weer naar buiten. Onder luid en toch oorverdovend stil applaus, richting het Westland, waar de familie van Van Ruijven morgen in besloten kring definitief afscheid neemt.