Verstandskies

Hoofdschuddend stelden zij en de assistente dan ook vier gaatjes vast, aan de hand van een foto van mijn gebit, een verzameling schimmigbleke rotsblokken. ,,28 mo, 16 mo, 36 dl of lingv en 37 dl’’, zei de assistente en schreef het op een vel vloeipapier dat ze op mijn borst legde. Ik vroeg na afloop of ik het mocht hebben, ik hou van jargon.

,,Had u gevraagd om verdoving?’’, zei de assistente. Nee, natuurlijk niet – verdoving is voor sissies. Het gebit is het enige deel van het skelet dat door de menselijke verpakking heen steekt, en als een professional daar voor veel geld in gaat wrikken en boren wil je dat helemaal ondergaan.

De pijn is een vol, dof gevoel, zeker als zo’n boor in een gat wrijft dat voor je tong aanvoelt als een diepe spelonk, en daar een zenuw raakt. Dan schiet de pijn door je schedel – je zou een kaart op je gezicht kunnen tekenen waar je het overal voelt. En als de boor stopt, dan stopt het gevoel ook onmiddellijk. Of het er nooit is geweest.

,,28 mo is de lastigste’’, mompelde de tandarts. Dat bleek de verstandskies linksboven (mijn links) te zijn. ,,Dat je die nog hebt’’, zei ze. ,,Nergens voor nodig. Ja vroeger, toen de mens grof en moeilijk voedsel at.’’ – ,,Teennagels zijn ook nergens voor nodig’’, wierp ik tegen, voor zover dat ging met een mond vol gereedschap. ,,Ze verdwijnen toch al’’, vertelde ze. ,,Er zijn steeds minder mensen met verstandskiezen. Ik heb ze zelf ook niet, nooit gehad, dus ik sta een stapje hoger op de evolutieladder.’’

Daarna ging de boor erin, en schoot de delicate pijn onder mijn wang door, tot mijn oogkas aan toe.

asing.walthaus@lc.nl