Verleidingsimpulsen

Omdat ik oud en conservatief ben, dacht ik, maar ik antwoordde iets anders. ,,Ik wil dat jij je werk houdt’’, zei ik. Ze keek me aan. ,,Och’’, blies ze. ,,Als ik hier niet zit, is er wel wat anders te doen hoor.’’

Verderop stond een lieve jongen bij een eenzaam beeldscherm met een ongezellige roestvrijstalen bak eronder. Hij moest weigeraars als ik over de streep trekken. ,,U kunt ook hier terecht, ik help u wel’’, zei hij tegen een zestiger die achteraan in een wachtrij wilde aansluiten.

Ach gossie wat een gemodder. De man hield een pistool vast en richtte het ding aarzelend op een streepjescode. ,,Straks kunt u, met uw kassabon door dit hekje’’, tipte de jongen lief.

Ik wil een meisje achter de kassa. Of een jongen. Ik wil een praatje pot

Het was veel, zag ik. De hersens van de klant ontploften bijna door het avontuur met de streepjescodes, het tiptoets-scherm, de scanner van de kortingspas en de betaalprocedure.

Nee hoor. Ik staak. Als het druk is sta ik liever landerig achter mijn boodschappenkar te wachten tot mijn voorganger klaar is. Ik wil een meisje achter de kassa. Of een jongen. Ik wil een praatje pot. En nee, dankjewel geen groenteplaatjes en ook geen bon.

Welbeschouwd houden we de nieuwe tijd met zijn allen overigens al best lang tegen. Want al in 1987 nam Albert Heijn de eerste zelfscankassa in gebruik.

Gelukkig begon het bedrijf zich in 2014 eindelijk eens een keer zorgen te maken over de gevolgen van de ondingen, las ik zojuist. De omzet van het ‘impuls-assortiment’ bij de kassa’s stortte namelijk in.

Klanten waren veel te ingespannen bezig met hun pistolen en hun tiptoetsen. Van de weeromstuit zagen ze het impuls-rek met de rolo’s, de tictac’s en de stroopwafels over het hoofd.

Ja lullig, dacht ik. Maar Albert Heijn zou Albert Heijn niet zijn als het geen kenners zou inschakelen. Experts bogen zich uitputtend over het probleem met de ‘zelfscandevices’ en de ‘verleidingsimpulsen’.

En waar ikzelf, appeltje eitje lijkt me, alle kale zelfbedieningschermen zou hebben weggehaald, bedachten zij iets anders. Ze stortten zich op de ouwe, trage, klanten zoals ikzelf. Ze besloten om de overgebleven bemande kassa’s prikkelender te maken.

Door de komst van de ‘self-check-outs’ is er namelijk meer ruimte ontstaan op de winkelvloer, las ik. ‘En de kassaplekken die overblijven kunnen daardoor ruimer worden gepresenteerd, wat het effect van het impulsaankoopaanbod vergroot.’

Dus. Nou. Zo.

Daarom wennen de tragen van geest zoals ik niet aan de nieuwe tijd. Er is te veel te zien, tijdens het lange, slome wachten in de rij.

Bij de zelfscankassa’s hebben we leesbrillen nodig om onze pistolen op de codes te richten, maar in de rij voor de caissières knipoogt het impuls-assortiment ons toe. We kunnen alles zien, zelfs met min 7.

En thuis eten we alles lekker op.

Reageren? jantien.de.boer@lc.nl