Serenade
Iemand met een gitaar en een heldere stem zette in: ,,There’s a light, a certain kind of light, that never shone on me.’’ Het schalde over de stadsgracht.
Foto Annet Eveleens
Je kon het in de Prinsentuin goed horen, want de muziek was versterkt en het was zo’n stille zaterdagochtend die je alleen meemaakt in de late herfst. Het klonk ruimtelijk, met een nagalm. Misschien is dat een akoestisch effect van die oranjebruine bladeren met het blakke water van de Noorderstadsgracht.
Het was een vrouw. Ze stond aan de overkant, bij een van de appartementengebouwen, tussen mensen met jassen aan. Ze speelde een serenade voor een groepje op een van de balkons. Een wandelaar bleef staan.
,,You don’t know what it’s like’’, zong ze, ,,to love somebody the way I love you.’’ Het kwam me al bekend voor, maar nu pas herkende ik het. To love somebody, van de Bee Gees .
'To love somebody, the way I love you'
Terwijl de hond en ik verder wandelden, met achtergrondmuziek, begon ik te door te krijgen dat het eigenlijk een rare tekst is. ,,Je weet niet hoe het is om van iemand te houden zoals ik van jou hou.’’
Op het eerste gehoor is dat een liefdesverklaring, de zanger houdt van iemand en zingt hem of haar toe. Dat heb je vaker in liedjes. Maar als je de tekst op je laat inwerken, klinkt dit juist als een verwijt. Zeg meneertje (of mevrouwtje), zegt de zanger, ik hou dus van jou maar daar heb jij helemaal geen benul van, hoe dat is om zoveel van iemand te houden.
Wat wil de zanger daarmee zeggen? Je moet meer van mij houden, want dan staan we quitte? Doet hij zielig? Zo te horen is het niet wederzijds, stalkt hij zijn grote liefde?
Toen het uit was, werd Lang zal hij l even ingezet. Een duidelijk, ondubbelzinnig lied.