LC Achter de Kolommen | Vertellen van bijzondere verhalen over overleden mensen is dankbaar maar nauwgezet journalistiek werk

Een uitdagende opvoeding, miraculeuze wendingen, talloze reizen naar mysterieuze oorden, je kunt het zo gek niet bedenken. Elke week een boek schrijven is niet mogelijk voor ons als krant maar elke week een tot de verbeelding sprekend levensverhaal optekenen kunnen we zeker wel. De populariteit van de rubriek In Memoriam bewijst dat mensen er graag over willen lezen.

Alle necrologieën raken een snaar bij lezers maar sommige maken even stil. Eind oktober tekende verslaggever Elizabeth Vogelzang het levensverhaal op van Harm Poortman en zijn vrouw Tsjitske Poortman-Kerkstra uit Gorredijk. Ze schreef over Harm: ‘Veertig jaar reuma en 52 operaties hadden hun tol geëist. Het was klaar voor hem.’ Vrijwel tegelijkertijd kreeg Tsjitske te horen dat ze niet lang meer te leven had. Ze besloten samen uit het leven te stappen.

Kracht

In onze leescijfers konden we zien dat heel Friesland begaan was met het verhaal van Harm en Tsjitske. Bestaande en nieuwe abonnees wilden het verhaal lezen. Het laat zien wat de kracht is van het vertellen van een levensverhaal: respectvol geschreven, met oog voor detail en vooral menselijk en herkenbaar.

Op de redactie houdt een kleine groep verslaggevers zich bezig met het schrijven van necrologieën. Ines Jonker, Tim Fierant, Maria Del Grosso, Rixt Oenema en eerdergenoemde Elizabeth Vogelzang houden de overlijdensadvertenties in de gaten, lezen de streek- en dorpsbladen en krijgen tips over mensen met een bijzonder levensverhaal die zijn overleden. Oud-collega Willem Altena bedacht de rubriek ooit, om ‘gewone’ Friezen recht te doen met het optekenen van hun levensloop. De pommeranten komen toch wel aan bod, juist de mensen die het cement van de samenleving vormen, moeten ook een podium krijgen.

Groentjes

Zeker in de Amerikaanse en Engelse journalistiek is de necrologie („obituary”) een volwassen genre. De New York Times en The Economist hebben mensen in dienst die zich er alleen maar mee bezighouden. Er is zelfs een Society of Professional Obituary Writers - een genootschap voor professionele schrijvers van necrologieën (necro’s, in journalistentaal). Op een Amerikaanse website over journalistiek staat dat het in de jaren vijftig vaak de eerste opdracht was voor beginnende journalisten om een necro te schrijven. De gedachte is logisch, het dwingt de groene verslaggever om zich strak te houden aan de vorm, alle feiten nog nauwkeuriger te checken en respectvol en invoelend contact te leggen met nabestaanden die soms in diepe rouw zijn. Richtlijnen die nog steeds opgaan voor ervaren verslaggevers bij de LC , uiteraard.

Reageren? hoofdredactie@lc.nl