Op 4 mei zijn we met z'n allen weer twee minuten stil. Wat er in al die hoofden omgaat? Gelukkig dat we hierover niets hoeven te zeggen, gedachten zijn immers vrij | opinie
De permanente tentoonstelling in het oorlogsmuseum in Overloon. Foto: Wikimedia Commons
Ik ben een naoorlogs kind. Van 1955. Maar ik herinner mij dat er in mijn kindertijd nog regelmatig over werd gepraat. Hoewel ik als kleuter nog niet zo goed doorhad wat men met ‘moffen’ bedoelde.
Ik dacht vooral aan de warme wanten die wij ’s winters droegen, met liefde gebreid door onze pake Jan. En honger? Dat mochten we ook niet zeggen, want dat hadden ze alleen in de oorlog gehad.
