Borsalino

Dat moet ik toelichten. Ik hou van hoeden, van straatbeelden met hoeden en films met hoeden. De fedora van Indiana Jones, de trilby’s van de Blues Brothers, de Borsalino van Humphrey Bogart, de bolhoed van Charlie Chaplin, Alain Delon met zijn Stetson (een keer Le samourai zien en ook u rent naar de hoedenwinkel).

Petten zijn ook mooi, maar hoeden staan hoger op de ranglijst. Dat zie je in Peaky blinders , een herenmodeshow vermomd als gangsterserie: in het begin dragen ze petten, naarmate ze hogerop komen in de wereld verruilen ze die voor hoeden.

Voor mij begon het met goedkope hoeden, die je bij een marktkraam koopt. Het was vakantie, dan doe je dat. Andere mannen komen terug van vakantie met een baard of snor, zo kun je voorwenden dat het een lolletje is. Sindsdien heb ik er altijd een op en ze worden steeds beter van kwaliteit.

'Petten zijn mooi, hoeden staan hoger'

Onlangs kocht ik deze hoed, een Borsalino. Kost wat, maar je krijgt er een verhaal bij, want ze worden al anderhalve eeuw in Italië gemaakt, zeven weken doen ze over zo’n hoed, generatie op generatie, dat werk.

Zodoende durf ik niet toe te geven dat ik er niet gelukkig mee ben. Hij is flappig (denk Joel McCrae in Sullivan’s travels ) en waait makkelijk af. Bij een beetje wind voel je hem al schuiven, zodat ik hem vaak moet vastgrijpen. Vaker dan die goedkope hoeden van vroeger.

Daarnet rolde hij – als de wind er vat op krijgt rolt een hoed als een wiel – de sloot in. Ik viste hem eruit, schudde hem droog en zette hem weer op. Volhouden, zei ik tegen mezelf. Nu niet opgeven. Het is een echte Borsalino waar een oude Italiaan wekenlang op heeft gezwoegd.

asing.walthaus@lc.nl