Het is 05.00 uur en ik word gebeld. Ik heb nachtdienst op de spoedeisende hulp, en de verpleegkundige heeft net een patiënt* opgevangen met pijn. Ik loop naar de kamer en hoor de overdracht van de ambulance aan.

Een week geleden is ze gevallen, tijdens het klussen. Ze gleed uit terwijl ze op een keukentrap stond, met haar ribbenkast raakte ze de zijkant van de trap. Het deed direct veel pijn, en vanavond was het echt niet meer te houden. Ook het ademen is pijnlijk, sinds de val. De ambulancebroeder verdenkt haar van gebroken ribben en een klaplong. Een diagnose die meestal goed behandelbaar, maar ook in sommige gevallen levensbedreigend kan zijn.

Ik onderzoek haar, en laat röntgenfoto’s maken. „Waarom bent u eigenlijk niet direct naar de dokter gegaan?”, vraag ik haar. Het antwoord verontrust me.