Het kan de vergelijking met een bijenkorf zeker doorstaan, de Zernike Campus aan de noordkant van Groningen. Met al zijn studenten die zich kriskras verplaatsen over weg, fietspad en stoep, om college te volgen in een van de gebouwen of uit te zwerven over de stad. Hun activiteit is evenredig aan het zonnige weer; het causaal verband is evident, je hoeft geen wetenschapper te zijn om dat vast te stellen. En net als bij een bijenkorf concentreert de drukte zich rond de ingang. Aan de achterkant van het complex heerst rust, een paar bochten en op de Paddepoelsterweg hoor je alleen nog wind. Voor ons ligt het Groningen dat we kennen, met zijn dijkjes, kronkelende weggetjes en eindeloze luchten: het Groningen waar niets boven gaat.