In de wachtruimte van de röntgenafdeling was het, vreemden onder elkaar, bijna intiem | Column Wieberen Elverdink
Door een speling van het lot (of was het gewoon botte pech?) zat ik in tijdsbestek van acht dagen twee keer op de röntgenafdeling van een ziekenhuis, met twee verschillende kinderen, en praktisch dezelfde polsbreuk - ja, sporten is gezond, maar voortaan sturen we ze gewikkeld in bubbeltjesplastic naar voetbal en korfbal.
Wieberen Elverdink. FOTO MARCEL J. DE JONG
Beide keren was het flink druk. Patiënten liepen af en aan en één voor één werden ze opgeroepen door een arts of verpleegkundige, waarna ze kort achter een deur verdwenen, voor een foto van hun binnenste. In de meeste gevallen kreeg de gefotografeerde na een tijdje wachten de boodschap dat die weer naar huis mocht: niets gebroken, althans, geen letsel dat nader onderzoek behoefde.