Ach, de Penny , sinds 1978 een veelkleurig monument in het tijdschriftenlandschap en een lijfblad voor paardenmeisjes. Meisjes met een verzorgpony, of op z’n minst met diep gekoesterde dromen daarover. Meisjes die op school verschenen met hun rijlaarzen aan, of sweaters met paarden van pailletten erop, meisjes die hun eigen haren borstelden alsof het manen waren, meisjes die in de pauzes deden alsof ze teugels in hun handen hadden terwijl ze over het plein galoppeerden, dwars door onze voetbalveldjes en knikkerbanen heen. Meisjes die niet konden ophouden met praten over Polly, of Shadow, of Anne-Bernadette, of hóe die merries die ze elke middag bij de paardenweide buiten het dorp aanhaalden ook maar mochten heten.