Het leven had zich maandenlang van zijn donkerste schaduwkant laten zien, maar nu zaten de fokker en zijn kleinzoon samen met hun handen vol klein, kwetsbaar geluk | column Wieberen Elverdink
Op zijn erf, een eind buiten ons dorp, stiefelde Syto over het tegelpad naar achteren, naar het hok van zijn sierduiven, een zinken emmer water in zijn hand. Het voorjaar mocht dan op punt van doorbreken staan, deze zaterdagmorgen was het nog koud en ging de wereld gebukt onder een palet van twintig tinten grijs.
Wieberen Elverdink. Foto: Marcel J. de Jong
Toch droeg Syto, die zijn baan als klusser combineert met een bestaan als metal-rocker, handelsreiziger in levenswijsheden en (sinds mensenheugenis) voorzitter van de plaatselijke kleindierenvereniging, zijn eeuwige korte broek. Op zijn bolle kuiten prijkten onduidelijke tatoeages. Daar weer onder klakten zijn klompen over de tegels, langs het stelsel van verblijven waarin krielen, kwartels en kanaries van uiteenlopend pluimage huisden.