Doopsgezinde voorganger Sytze Grijpstra uit Sneek: 'Ik fyn it tige wichtich om myn leauwen yn de praktyk te bringen'

Dat hij trots is op zijn Canadese  roots , is wel te zien als hij zijn  apple pie  serveert: ,,it resept fan ús mem”, zegt hij glunderend. Hij woont al sinds 1967 in Fryslân, maar heeft nog altijd een Canadees paspoort waar de naam Cecil opstaat. Hier kent iedereen hem als Sytze.

In 1959 zag Grijpstra het levenslicht op een  farm  in het dorpje Tara, dat in Ontario, Canada ligt. Als vijfjarig jongetje ging hij in de zomermaanden naar Chesley Lake. Daar deed hij mee aan activiteiten van de Bible School, een kamp door Mennonieten georganiseerd. ,,Hjir krige ik ynteresse yn de mennistestreaming. It wie in prachtige tiid.”

Vandaag de dag preekt hij in mennonitische gemeenschappen door heel Fryslân. Voor de coronacrisis deed hij dat ook graag in verpleegtehuizen. ,,Dat docht my goed, it soargjen foar de âlderen. Ik hoopje dêrom ek dat ik gau wer nei harren ta kin. De geastlike fersoarging foar de minsken yn dit soart huzen is der amper mear. Dat fyn ik spitich en dêrom fyn ik it sa wichtich om dêr te wêzen. Myn preken hâld ik meastentiids simpel, de Geast moat ek syn wurk dwaan kinne.”

Zorgzaamheid van gemeenschap

Op zijn vijftigste deed Grijpstra een theologiestudie, nadat hij door de crisis was wegbezuinigd uit het bankleven. Na zijn afstuderen deed hij de premaster geestelijke verzorging aan de Rijksuniversiteit Groningen. Die maakte hij niet af, omdat hij voor zijn geestelijk gehandicapte zusje wilde zorgen.

Grijpstra: ,,Ik fyn it tige wichtich om myn leauwen yn de praktyk te bringen.” Inspiratie voor die manier van geloven krijgt hij van de mennonitische gemeenschappen in Canada. ,,Ik kom noch regelmjittich yn dat soart mienskippen.”

Wat hij hier in het dagelijks leven mist, ziet hij daar wel:  fellowship  wordt het genoemd. ,,Om elkenien wurdt tocht. Dy fersoarging en dat tinken om elkoar fyn ik moai om te sjen. Yn ien fan dy mienskippen haw ik Nederlânske kunde sitten. Fia dy minsken hearde ik dat in frou allinnich soargje moast foar har fjouwer bern en in boerebedriuw, omdat har man ferstoarn wie. De mienskip hat doe it bytsje hea dat sy noch hienen foar harren sels op in heap goaid en oan har jûn, sadat sy de kij iten jaan koe. Prachtich is dat…”

Als hij zelf op bezoek is, merkt hij de zorgzaamheid van de gemeenschap ook op. ,,De minsken by wa’t ik útfanhûs wie, moasten in kear in dei fuort. Doe waard der efter yn de tsjerke hiel hurd en stil regele dat ik by oare minsken ite koe. Dat is dêr fanselssprekkend.”

Mennonieten uit alle delen van de wereld

In Nederland ziet hij het zorgen voor elkaar steeds minder. ,,Ik tink dat it leauwen hast wittenskiplik besjoen wurdt. Wy beredenearje it allegear hiel rasjoneel, mar dan is it gefoel derút en dat is just sa wichtich. It leauwen is in mystearje, dat wol ik graach omearmje. Ik bin sykjende yn it leauwen, it giet mei fallen en opstean. Wissichheden binne der net.”

Vorig jaar sloot hij zich aan bij de Doopsgezinde Gemeente in Berltsum. Samen met de gemeenteleden daar probeert hij de vermaning tot een bruisend ontmoetingscentrum te maken. ,,Dêr wolle wy fan it moetsjen en it soargjen foar elkoar in prioriteit meitsje. Wy binne no bygelyks dwaande mei in teetún efter de fermoanning.”

Ook op internationaal gebied hoopt de gemeente de vleugels weer snel te kunnen uitslaan. Al een aantal jaren komen er mennonieten uit alle uithoeken van de wereld naar Fryslân om de geboortegrond van hun geloof te bezoeken. Menno Simons, de stichter van de doopsgezinde stroming, werd in Witmarsum geboren. ,,Fanwegen de koronakrisis kinne we hjir no nimmen mear ûntfange, mar dêr wolle wy wol wer nei tawurkje. It praktyske  fellowship , dat soe ik graach sjen wolle, want sa’t myn kredo al seit: in died stribbet wurden foarby.”

Dit is deel III van de serie Geloof achter de voordeur, waarin mensen vertellen over hun geloofsleven in eigen huis.