Ze zijn dan wel oud, maar bewoners woonzorgcentrum Erasmushiem laten zich niet hun Brasserie afpakken: 'Straks zitten we tot onze doodskist in isolatie'

Langzaam sijpelde het nieuws deze week naar buiten. Roelofs Brasserie, naast de hoofdingang van woonzorgcentrum Erasmushiem, gaat gedwongen dicht. Het cafe-restaurant sluit met ingang van 1 januari.

Vaste klant Aart Boenderbos (88), naar wie het ‘Broodje Aart’ (toast met zalm en roomkaas) is vernoemd: ,,Door corona zitten we al maanden opgesloten en als de brasserie straks dichtgaat voelt het alsof we tot onze doodskist in isolatie moeten blijven zitten.’’ In de wijde omtrek is immers nergens een beschut cafe-restaurant te vinden waar hij mensen kan ontmoeten. ,,Je schrikt dat het zo gaat’’, zegt Aart. Want tot gisteren wisten bewoners en familieleden formeel nog van niks.

Terug naar afgelopen maandag. In de keuken van de Brasserie ruikt het naar bloemkool met een saucijsje. Twintig bewoners hebben de daghap aan huis besteld en ondertussen laten de zussen Carla en Monique van der Heijde de brievenbussen bij de entree klepperen. Toen ze het nieuws over de sluiting hoorden schoten ze meteen in de actiestand en maakten ze actiebrieven.

Carla: ,,Het restaurant is een soort dorpsplein, een veilige ontmoetingsplek.’’ En nu ineens, over het hoofd van hun 91-jarige moeder heen, is er een verstrekkend besluit genomen.

Niet langer faciliteren

Op 25 november hoorde Roelof de Boer, de uitbater van de Brasserie, dat zorgorganisatie Noorderbreedte hem niet langer wil faciliteren. De afspraak was dat het restaurant na drie jaar op eigen benen moest kunnen staan en nu dat niet het geval is, trekt Noorderbreedte de stekker eruit. De organisatie vindt het niet langer verantwoord om het exploitatietekort met zorggeld te dekken, zo heet het.

Dat de brasserie in februari dit jaar noodgedwongen dicht moest door de corona-epidemie en na de zomer opnieuw op slot ging door de corona-maatregelen? ,,Er wordt op geen enkele manier rekening mee gehouden’’, vindt Monique.

Ach, al dat geleuter over zorggeld dat niet aan het restaurant mag worden besteed, zegt Carla. ,,In De Brasserie wordt wel degelijk zorg verleend.’’ Beheerster Durkje grijpt bijvoorbeeld streng doch rechtvaardig in als een van de bewoners luid vloekend en ‘au’ roepend in het restaurant neerstrijkt. Durkje, kordate blik achter brillenglazen: ,,Nee hoor, daar kijk ik niet van op. Dan zeg ik gewoon: wilt u er een beetje om denken?’’

'Het zou logischer zijn als de steun na de corona-ellende met een jaar wordt verlengd'

Bovendien schrijft Erasmushiem wervend op de eigen website dat het wooncentrum beschikt over een ‘ sfeervolle brasserie ’. Daarmee worden nieuwe bewoners over de streep getrokken, zegt Cara. En nu ineens moet het restaurant dicht? ,,Het zou logischer zijn als de steun na de corona-ellende met een jaar wordt verlengd.’’

Twee dagen later, op woensdagochtend, zitten oud-sleepboot-machinist Aart Boenderbos en gepensioneerd voorman-treinrangeerder Oeds van der Bijl (90) in de uitgestorven Brasserie. Ze verheugden zich op het einde van de epidemie en op de heropening van hun stekje.

Toen de wereld nog corona-vrij was zaten ze vrijwel iedere dag in de lekkere stoelen beneden. Ook ontvingen ze er geregeld bezoek. Oeds: ,,Je pakt je rollator, je neemt de lift en je bent er. Hier is het gebeuren.’’ Aart: ,,Hier is het contact.’’

Hoe ze zich nu voelen? Oeds in het Liwwadders: ,,We bin fan dy ouwe gebouwen he? We kanne nog wel in bitsje prate mar wat mutte we der tegenin brenge?’’ Aart: ,,Er is angst he? Je kijkt tegen de directie op omdat je afhankelijk bent.’’

Stammpot rodekool

Toch willen ze dat de Brasserie blijft. Aart wijst naar chefkok Björn Keller die in de keuken stamppot rodekool met een gehaktbal staat te maken: ,,Je zit hier niet alleen te eten of wat te drinken, er gebeurt meer. Björn helpt bijvoorbeeld met mijn telefoon.’’ Oeds: ,,Aart is met zijn scootmobiel in de sloot gereden. Hij nam de bocht verkeerd.’’

Aart: ,,Ik zat nog vast onder het ding ook. Een voorbijganger die me te hulp schoot riep: Kruip maar naar me toe en ik zei: Dat gaat niet, mijn poten zitten vast.’’ Hij werd ontzet door de politie, de brandweer en ambulancemedewerkers. En toen hij een nieuwe telefoon ontving omdat de oude was verdronken stelde Bjorn het modelletje netjes in. Aart: ,,Maar nu worden die kleine dingetjes, die zo belangrijk zijn, dus van ons afgenomen.’’

Oeds: ,,Mijn vrouw is jaren terug overleden en iedereen zegt altijd dat verdriet met de tijd minder wordt maar bij mij wordt het juist groter. Vroeger wist ik niet wat huilen was. Nu wel. Maar in de Brasserie haal ik mijn kracht weer terug.’’

Want ze lachen er ook. Aart met een knikje naar Oeds tegen chefkok Björn, die vandaag rodekool-stamppot voor hem maakt: ,,Hee Björn, die dikke hier mag mijn gehaktbal wel opeten.’’

Facebook

Twee dagen later, op vrijdag, heeft de facebookpagina De Brasserie Erasmus Moet Blijven 62 volgers (inmiddels zijn dat er een kleine 100, red). ,,Hoe kan zo’n besluit nu genomen worden na zo’n klotejaar’’, schrijft iemand. Noorderbreedte stuurt een persbericht de wereld in. Wat er in de vrijkomende ruimte gaat gebeuren wordt de komende tijd onderzocht, schrijft de directie. Vertrekkend regiomanager Micha Klaas: ,,Natuurlijk begrijpen we de teleurstelling heel goed. Daarom maken we een duurzaam en toekomstbestendig plan.’’

,,Lege woorden’’, vinden de zussen Van der Heijde. Diep in de nacht nog typten ze een reactie. De strijd is nog maar net begonnen.