Stadsherberg Bellevue, ‘sinds 1991’, verkocht: ‘ut is mooi weest’

Het verkoopcontract is donderdag getekend. Na bijna dertig jaar ‘stadsherberg’ Bellevue, naast het gemeentehuis en tegenover de Oldehove, stopt horecaman Piet Muizer (63) ermee. ,,Ut is mooi weest’’, zegt hij zelf. Uiterlijk 31 december houdt hij op.

Muizer is geboren in Leeuwarden, in de Oldegalileën, en opgegroeid in Mildam, waar zijn vader een dorpscafé had. Had iemand hem toen gevraagd wat hij wilde worden, dan had hij gezegd dat hij naar zee wilde, werken bij de Holland Amerika Lijn.

Vooreerst werkte hij als telg van een horecafamilie bij De Instuif, in Terherne. Zestien was hij, en op een vrije dag ging hij op de brommer naar zijn maten in Leeuwarden. Eerste aansteek was koffiebar Syb’s, in de Doelesteeg, waar een bekende van hem zat met een meisje. ,,Geef hem even wat, en zijn vriendin ook’’, zei Muizer. ,,Ik ben zijn vriendin niet hoor’’, zei zij.

Dat was Alie Postma, met wie hij zou trouwen. Ze kregen een zoon. De Holland Amerika Lijn verdween over de horizon, het werd de horeca. Eerst zaten ze vijf jaar in Drachten, waar ze Spijshuis De Dis hadden. Toen kwam in 1990 bar-dancing Golden Oldies te koop, aan het Oldehoofsterkerkhof in Leeuwarden.

Een echte Leeuwarder

Muizer had zelf liefst een zaak aan het water willen hebben. Hij had een boot, is waterskiër, acht jaar achtereen was hij op waterski’s te zien bij de intocht van Sinterklaas. Maar hier, het centrum van de stad, met zicht op de Oldehove was ook mooi. Alie, net als hij een echte Leeuwarder, vond dat ook.

Na een grondige verbouwing gingen ze open. Ze noemden het Bellevue, zoals eerder een bedrijf aan de Nieuwestad had geheten. Ze kozen voor een moderne inrichting, mooi gedekte tafels, crêmekleurige kleedjes, blauwe napperons. Maar dat was het niet echt. Na wat verkenningstochten door Nederland kozen ze voor een klassieker interieur: een bruin eetcafé met een bar. Zo is het nog steeds.

Maar ja, tussen Bellevue en de Oldehove kwam begin deze eeuw een reusachtige bouwput, voor de parkeergarage. Verzakkingen, amper bezoek, vier jaar strijd met de gemeente Leeuwarden voor schadevergoeding vanwege de teruglopende omzet. Uiteindelijk is ongeveer de helft van het bedrag vergoed, zegt Muizer. Hij zette er een streep onder en gooide alles in de papierversnipperaar, zes vuilniszakken vol.

Klaar. Weg ermee.

Later, in 2015, was er nog zo’n strijd: Muizer wilde een uitschuifbare luifel, maar kreeg geen vergunning om daar palen voor neer te zetten. ,,Wie sta ik hier nou in de weg?’’, zegt hij, hij windt zich er nog steeds wat over op. Want wat hij niet mocht, leek elders in de stad wel toegestaan: de massieve ombouw van het reusachtige terras van de Walrus, de volgebouwde stoepen van de Tweebaksmarkt. Het eindigde ermee dat hij nu twee grote parasols heeft van Warsteiner, elk 5 bij 5 meter: bijna zo groot als het afdak dat niet mocht. Weer ging de versnipperaar aan, klaar, weg ermee.

De grootste klap was in 2012: er werd kanker vastgesteld bij zijn vrouw Alie. Het zag er slecht uit, misschien was het te rekken met chemo en bestraling. Ze riep de familie bijeen en zei: ,,Geen huilerij, wij zijn geen jankers, daar heb ik niks aan. Ik zal ervoor vechten, maar dan moeten jullie meevechten.’’

Toen kwam die woensdag. Ze gingen met de boot weg, Alie mee, schoondochter mee, kleinzoon mee. Die moest eigenlijk naar school, maar Alie had gezegd, hou hem maar een dag thuis. ,,Ze heeft het gevoeld’’, denkt Muizer. Tijdens de vaartocht zou ze even beneden gaan liggen, maar na vijf minuten stond ze alweer aan dek. ,,Ik wil niks missen’’, zei ze.

Die avond moest ze naar het ziekenhuis vervoerd worden, ze was toen al ver weg. De volgende dag sliep ze in.

Oldehove

Terwijl Muizer het gedetailleerd vertelt, kijkt hij uit het raam, naar de Oldehove. Toen de kist werd weggebracht, vertelt hij, reed de auto een rondje om die toren, dat had Alie zo gewild. Haar trouwring bungelt aan zijn ketting, met een gouden hartje waarin haar as zit.

Het café ging gewoon door, al kwakkelde Muizer zelf ook, darmen, een herseninfarct. Hij kwam eroverheen, maar het zette hem aan het denken. Zijn zoon, die wel in Bellevue heeft gewerkt, had er geen oren naar, zijn kleinzoon, nog maar dertien, maakt carrière als ijshockeyer. Muizer zette de zaak en de twee appartementen erboven te koop. Nog ruim voor de coronacrisis. Niet via een makelaar, daar heeft hij niet veel mee op, hij vertelde het gewoon. De kopers kwamen wel en nu is het verkocht.

,,Nou, dat is mijn levensverhaal’’, besluit Muizer. Wat er met het café gebeurt? Hij weet het niet. Na de grote verbouwing had hij een bordje opgehangen met ‘sinds 1991’ en van hem mag het wel honderd worden, maar daar gaat hij niet over. En met hemzelf? De boot heeft hij niet meer, wel een caravan. En er is een nieuwe relatie. ,,Ik had nooit gedacht dat dat me nog zou gebeuren’’, zegt hij. Hij slaat op zijn hart: ,,Maar ik voel het echt.’’