Restaurantrecensie | Overvloedige verwennerij van ‘t Schippershuis in Terherne

Het internet afschuimend op zoek naar verrassende afhaalmenu’s geven deze appetijtelijke plaatjes de doorslag. We gaan voor het culinaire arrangement dat het hotel-restaurant aanprijst: ‘Een heerlijke nacht weg, vol met wijn en spijs!’

Lekker eten en ook nog een nacht van huis. Daaraan hebben we in deze herfstige coronatijd ernstig behoefte. Inchecken kan vanaf twee uur, dus wij staan vijf over twee in de lobby. Omdat er na achten geen alcohol meer mag worden geschonken en wij een borrelplank met een glas huiswijn voorgeschoteld krijgen én een viergangendiner met bijpassend wijnarrangement hebben we geen tijd te verliezen.

 

Aan een tafeltje bij het raam, met zicht op de vaart, begint het culinaire feest. Er staat een uitgebreide borrelplank klaar met zelfgemaakte groentechips, een schaaltje gerookte en gezouten amandelen, zalm, brie, plakken brood, gezouten boter, aioli en pesto en verschillende vleeswaren (charcuterie) waaronder coppa di Akkrum, gemaakt van de nek van het varken.

De gastvrouw adviseert er een merlot bij en die smaakt ons zo goed dat we later een tweede glas bestellen.

Koud uitgebuikt na de borrelhap schuiven we om zes uur al aan voor het diner. Dit vanwege de genoemde avondklok voor alcohol. Er zijn vier andere tafeltjes bezet, allemaal stellen die dankzij hun overnachting in een van de tien hotelkamers toch lekker uit eten kunnen. Het zit gemoedelijk in de landelijk ingerichte lounge waar het diner wordt geserveerd.

Als eerst komt er een kommetje gazpacho, een amuse van het huis. De koude Spaanse soep van tomaat, komkommer en knoflook is lekker op smaak. Fijn ook dat er hartige blokjes groente in zitten en niet alles tot pulp is gepureerd.

 

Het voorgerecht is steak tartaar met kwartelei, cornichon (zure mini-augurk), pittige groene currymayonaise en een geroosterd plakje zoete brioche, afgemaakt met gepofte aardappelstukjes. De steak tartaar komt van eigen rund, meldt de serveerster.

De website verduidelijkt dat het gaat om Groninger blaarkoppen uit Broek-Noord, die grazen in de wei in natuurgebied Trijntje Wiel. De rood-witte koeien zijn van de vader van Suzanne Kloosterman, zij is sinds 2018 de baas van ’t Schippershuis. We eten het vlees met een rosé uit de Franse regio Languedoc.

 

Bij de gamba’s, het tussengerecht, krijgen we een glas chardonnay uit Chili. De schaaldieren worden geserveerd met een frisse aardappelsalade en nootachtige, knapperige bundelzwam (een kleine Japanse paddenstoel die z’n naam dankt aan het feit dat-ie in bundels groeit). We smullen.

Ook het hoofdgerecht valt bepaald niet tegen. We krijgen drie forse, maar malse repen tamme eend. Er ligt aardappelpuree op het bord, gekookte stronkjes witlof en een heerlijke vleesjus. De wijn is weer rood, een sangiovese uit Italië.

 

Het plaatje is voor ons compleet, maar de serveerster brengt ook nog schaaltjes patat, rabarber en sla. Het is te verleidelijk om er niet aan te beginnen, maar daarvan krijgen we later wel een beetje spijt.

 

Als toetje krijgen we cheesecake en yoghurtijs met crumble, geroosterde ananas en vlierbesgelei. De dessertwijn is een Spaanse moscatel. Vooral de taart gaat erin als koek, ook bij mijn tafelgenoot die al jaren claimt niet van cheesecake te houden.

 

En dan, als we geen boe of bah meer kunnen zeggen, worden we ten slotte getrakteerd op koffie en thee met huisgemaakte friandises: elk twee bonbons, een macaron en een mini-muffin. We gaan weer voor de bijl.

Maar oef, wat zitten wij vol aan het eind van de avond. Zo verzadigd dat we het de volgende ochtend nog voelen bij het ontbijt, dat met een groot assortiment aan broodjes en beleg net zo overvloedig is als de borrelplank en het diner en even smakelijk lijkt.

Aan koffie en een croissantje hebben we wel genoeg. Om tien uur checken we uit. Het was een heerlijke nacht weg, vol met wijn en spijs.