Lotte Daalman uit Harkema heeft ambitieuze plannen met de wichter, een pruimensoort

Zo stuitte Daalman een paar jaar geleden op het verhaal van de wichter, een pruimensoort uit deze streek. De liefde voor de wichter kent wat obstakels: de boom heeft stekels, het kleine vruchtje een forse pit en daardoor weinig vruchtvlees. Toch raakte Daalman geïntrigeerd, mede door haar toenmalige achterbuurman Jan de Boer, oprichter van de Stichting Wâldfrucht en warm pleitbezorger van de wichter. Van hem kreeg Daalman een wichterboompje.

,,Vroeger gaven mensen zo’n boom aan hun kinderen. Of iemand die er eentje goed kon gebruiken. De boom is eigenlijk onsterfelijk: als hij dood gaat, groeien er nieuwe scheuten uit de wortels. Mensen die een wichter cadeau gaven, gaven elkaar daarmee eigenlijk goud: pruimen voor het leven. Het is eigenlijk een heel positieve boom. Het verhaal trok ons enorm.’’

Ooit stond er in vrijwel elke tuin in Noordoost-Friesland een wichter. In het Groninger Westerkwartier is de vrucht onder dezelfde naam bekend. In deze relatief arme streken was de zichzelf vermeerderende wichter populair.

Die historie is wat naar de achtergrond verdwenen, al worden hier en daar nog wel jam en siroop van de wichter verkocht. ,,Maar er is geen centraal punt met kennis over de wichter’’, zegt Daalman. Ze ziet de wichter langzaam uit de tuinen en het landschap verdwijnen.

Om het gevreesde lot van het kleine gouden pruimpje te keren, smeedde Daalman een plan voor De Wichterij. Die moet een boomgaard worden waar met de geteelde vruchten jam, siroop, dranken en ijs gemaakt worden. Ook zal het een platform zijn voor kennis en verhalen over de wichter. ,,We willen mensen opzoeken en ze laten vertellen over de wichter. Volgens mij levert dat heel mooie verhalen op.’’