Restaurantrecensie | Mediterraanse twist in luxueus Molino in Drachten

Op 22 juli ging Molino open. ‘Het heeft allemaal misschien wat langer geduurd dan gepland, maar het plezier gaat er zéker niet minder om zijn’, kondigden de eigenaren op Facebook aan. Terwijl menige horeca-ondernemer de noodklok luidt en even verder, op hetzelfde Moleneind, ’t Smelnehûs de deuren noodgedwongen definitief sloot, toont uitbater Marcel Liu zich juist optimistisch.

Met zo’n prachtige inrichting worden natuurlijk ook wel de nodige verwachtingen over het eten gewekt. De uitbaters zijn er helder in: Molino serveert alleen ‘top notch’ gerechten.

Alvast een spoiler: daar zijn we het na afloop mee eens. Maar er valt wel wat meer over te zeggen. Eerst even terug naar de kaart. Die brengt ons aanvankelijk lichtjes in verwarring. Er zijn voorgerechten en ‘all day bites’, zoals oesters, cheesesticks en truffle garlic parmesan fries. Er is sushi en sashimi, er zijn hoofdgerechten als ossenhaas, grilled chicken risotto en tuna steak. Er staan vegetarische gerechten op het menu: noodles en risotto. Maar er zijn ook ‘signature dishes’, waaronder Royal Jambalaya (‘paella met een twist’) en Canadese kreeft.

Behoorlijk uiteenlopend

Best veel keus, weifelt mijn disgenoot, en ook behoorlijk uiteenlopend. Molino noemt het zelf ‘urban bistro’ met een ‘magische Mediterrane twist’. Dat klinkt lekker eigentijds, maar hoe daaruit te kiezen? We besluiten de hamvraag nog even uit te stellen door bij wijze van voorgerecht samen een ‘sharing platter’ te nemen. Dat is een behoorlijke plank, belegd met onder andere enkele oesters, steak tapenade, vleeswaren en gefrituurde courgette.

De gerechten worden keurig beschreven door de serveerster en dan is het tijd om te proeven. We beginnen met de oester. Laat ik eerlijk zijn: niet snel zal ik een schaal vol bestellen, maar deze oester van Molino is zonder enkele twijfel de lekkerste die ik ooit heb gegeten. Dat komt zeker ook door de heerlijk gekruide laossaus, waarin de frisse koriander de boventoon voert. De gefrituurde plakjes courgette zijn eveneens verrukkelijk. Een recept met broodkruim en kruiden, verklapt de serveerster desgevraagd.

De conclusie is wel dat er erg veel vlees op de plank ligt. Dat had naar onze smaak best een onsje minder gemogen, met voor de variatie nog iets van vis of groenten ervoor in de plaats.

We hebben de tijd smullend van het voorgerecht benut om een besluit te nemen over het hoofdgerecht. Nu we hier toch zijn willen we die ‘signature dishes’ proberen. De dry aged côte de boeuff valt helaas af: met een geschat gewicht van minimaal 800 gram raadt Molino begrijpelijkerwijs aan dit gerecht met minimaal twee vleeseters te bestellen. Met een zeer kleine vleesliefhebber naast me durf ik dit niet aan.

Beetgare rijst en grote gamba’s

Blijven over: de halve kreeft en de paella. Mijn tafelgenoot kiest de kreeft, ook al kijken we niet echt uit naar gehannes met speciaal gereedschap om het eten straks te lijf te gaan. Het heeft mij ooit een culinair trauma opgeleverd toen ik - met jeugdige overmoed - ooit een kreeft bestelde bij Op Hatsum nabij Dronryp.

Na een uurtje hannesen met gereedschap gaf ik de moed op en het bord terug, maar daar bleek de keuken niet van gediend. De kok keerde met mijn kreeft terug om mij in het volle restaurant luidkeels aanwijzingen te geven over hoe deze lekkernij nu precies gegeten diende te worden. Inderdaad, mijn hoofd was minstens zo rood als de kreeft.

Het valt in Drachten reuze mee: de halve en sowieso niet overdreven grote Canadese kreeft is keurig opengewerkt en is bereid met tomaat en kaas. Het schaaldier ziet er leuk uit op een bedje van verse pasta, die is afgemaakt met chili-limoenboter. Heel lekker, is het oordeel.

Ook de Royal Jambalaya valt in de smaak. De rijst is beetgaar zoals het hoort en bijzonder rijk gevuld met vlees en vis: van grote gamba’s, garnaaltjes en inktvis tot gegrilde kip en stukjes chorizo. De begeleidende wijnen – chardonnay bij de kreeft en pinot grigio bij de paella - doen het uitstekend.

Klein puntje van aandacht: in zo’n mooi aangekleed restaurant verwacht je dezelfde aandacht ook bij het opmaken van de borden. Daar mag Molino wel iets meer raffinement toevoegen.

Absolute aanwinst

Want we stellen het tijdens het eten meermaals vast: het pand is werkelijk schitterend verbouwd en ingericht. Vogelkooitjes aan het plafond, spiegels aan de muur, mooie ornamenten, een prachtige bar in het deel waar wij zitten en nog een verderop in het pand.

Liu legt desgevraagd uit waarom zijn restaurant Molino by Toujours heet. Molino vanwege de oliemolen die hier ooit stond en Toujours is een vergelijkbaar restaurant in Haarlem, eigendom van een lid van de familie die ook Kota Radja/MeiMei in Beetsterzwaag bestiert. Dit nieuwe restaurant krijgt op sociale media lovende beoordelingen. Slim om hetzelfde concept naar Friesland te halen: het wiel hoeft zo niet helemaal opnieuw te worden uitgevonden.

Goed, het toetje wacht inmiddels: een absoluut uitstekende oreo cheesecake, waarbij mijn tafelgenoot haar vingers wel moét aflikken. Mij overkomt hetzelfde bij de crème brûlée. Een mooi dun laagje crème in een relatief groot schaaltje, waardoor de krokante laag lekker groot is.

Molino is een absolute aanwinst, waar details nog wat verbeterd kunnen worden. Mensen met flink uiteenlopende smaken kunnen toch allemaal lekker eten.