„Mijn vader overleed aan kanker toen ik zeventien jaar was”, vertelt Gerda Wesselius (65) openhartig. Haar ogen spreken boekdelen, zichtbaar slikt ze een brok in de keel weg. „Van de begrafenis heb ik eigenlijk heel weinig bewust meegemaakt. Het enige dat ik mij kan herinneren zijn flitsen van beelden die voorbijkomen en een hele hoop verdriet.”