Inleveren is niet haar sterkste kant, leveren wél. Karin Bloemen viert veertig jaar in het vak en is nog altijd op weg naar goud

Over tien jaar zal Karin Bloemen er nog steeds staan. En weten wat ze verder van plan is. In haar carrière is ze onweerstaanbaar onderweg naar goud. Wat opvalt is dat ze ‘klein’ met ‘groot’ combineert. Haar jubileumtour onderneemt ze met het Metropole Orkest, een club met een enorme reputatie. Een avond later kiest ze
voor een ragfijn, intiem format met één specifieke begeleider, Cor Bakker, in Waar waren we gebleven . Het vraagteken is bewust weggelaten.

Qua dynamiek, qua sprankeling en veelzijdigheid houdt ze het spannend. Inleveren is niet haar sterkste kant. Leveren wél. Altijd ambitieus onderweg, en niet te beroerd om iets nieuws aan te pakken. Daar horen commerciële klussen bij, in contrast met artistiek veeleisende projecten.

Paul van Vliet heeft een mooie uitdrukking voor zulke mensen. Zijn lied over een optocht door de tijd ’ typeert ongeveer wat Karin Bloemen gedurende al die jaren is tegengekomen en oppakte, privé en in werksituaties. Van alles, inclusief een familietragedie, een burn-out en een faillissement.

Soms ging ze ver in haar drive. Zo ver, dat ze niet meer op haar benen kon staan en in 2019 twee splinternieuwe knieën liet monteren in één operatie. En jawel: ze zoefde weer over het toneel. Bovendien had de – dankzij haar – befaamde kostuumontwerper Jan Aarntzen aanmerkelijk minder materiaal nodig. Immers, ze was 25 kilo kwijt en kon beginnen aan Souvenirs , een verse show met een stijlvolle combinatie van gedeeltelijk nieuw en gevarieerd Nederlands en internationaal liedjesrepertoire.

Het werd een concert met een bijlage van komische typeringen. Een van haar beste voorstellingen. Als er een top 10 zou bestaan, staat Souvenirs in de bovenste regionen, vlak onder La Bloemen , van 1993 tot begin 1995. Dat programma vestigde haar naam als maker van theater. Daaraan gingen Bosje Bloemen en Karin in Concert vooraf.

Bloemens legendarische optreden met Gerard Joling

Op televisie werd haar verschijning met de Noord-Hollandse streekgenoot Gerard Joling legendarisch. Zoals ze hem om de oren sloeg met een oer-valse imitatie ... Te dol. Dat geldt tevens voor de nogal uitgemolken combi met Adelheid Roosen. Twee gekke meiden in dialogen en sketches. Dat was heel leuk totdat het niet meer leuk was.

Aan de andere kant staat een Bloemen die een zinnig gesprek kan voeren en zich realiseert wat werkt op tv en in de zaal. In de confrontatie met een vakman als Cornald Maas vertelde Karin onlangs in het tv-programma Volle zalen wat de kracht van humor betekent en hoe kwetsbaar je bent. ‘Alsof je een vluchtroute zoekt om weg te komen en toch een handreiking wilt doen door donker en licht een plek te geven. Het is geen therapiesessie. De mensen zijn niet bezig met mijn pijn. De kwestie is: wie wil je zijn en durf je je eigen demonen aan te kijken?’

Meeslepend zuiver is ze in de liedjes. Aan de basis vertoeven de sterkste tekstschrijvers van Nederland. Karin Bloemen heeft er een neusje voor. Vandaar de namen Jurrian van Dongen, wijlen Jeroen van Merwijk, Jan Boerstoel en Jan Beuving. Zuid-Afrika en Ne me quitte pas in de taal van het land zijn nummers van geruststellend hoge kwaliteit. Trouwens, van exact dezelfde zeggingskracht als Geen kind meer . Topstukken. Daarbij past haar jubileumsong Met heel mijn hart .

De telefoon nam ze op als Carolina Flores

Toen we een keer telefoneerden, meldde Bloemen zich als ‘Carolina Flores.’ Ik moest twee keer navragen voordat ik het doorhad. En nu we vorige week de musical Les Misérables hebben gezien, schiet de parodie van Karin van jaren geleden voorbij. Een dodelijk ironische versie van Hoor je ‘t zingen op de straat , het strijdlied van Enjolras, studenten en burgers.

Wat ook is blijven hangen, is haar opkomst in een opzichtige muts van imitatiebont en een bespottelijk kostuum, gewoon als jurylid bij het onbeduidende televisieprogramma IJsmeesters . Geweldige vondst, geweldig effect.

De vedette Jasperina de Jong was een van haar voorbeelden. Zij zong het pretentieuze Minutenwals met die angstwekkend hoge c. Karin Bloemen pikte de uitdaging op. Het werd een creatie.

Ten slotte: wie er bij was kan meepraten over haar debuut. Dat was in 1983 in de musical De zoon van Louis Davids . Een bijrol in het jaar dat ze afstudeerde. Niet meer dan dat. Hoewel, opzienbarend. Een carrière was geboren.