Jacques d'Ancona zag een fascinerend mooi gemaakte voorstelling met excellent gespeelde personages: 'Komt een vrouw bij de dokter' | recensie ★★★★☆

Een fascinerend mooi gemaakte voorstelling met vier excellent gespeelde personages in een spannende regie. De producent afficheert de bewerking als een aangrijpende liefdesgeschiedenis.

Die omschrijving verdient enige bijkleuring. Want het ligt er aan hoe je naar de theaterversie kijkt. Misschien ook wel aan je karakter. Hoe ’gevoelig’ je bent en hoe snel getergd en verontwaardigd. Het begint als het sprookje van Stijn en Carmen. Hij is een succesvolle reclamejongen, ze hebben drie kinderen en vieren het leven zorgeloos, tot zij op haar 36-ste de diagnose borstkanker krijgt. Chemo en bestralingen bepalen daarna hun bestaan. Want uiteraard is het ook zijn probleem en hij gaat elke keer liefdevol mee naar de behandelingen in het ziekenhuis en toont ook moed. Op haar verzoek scheert hij haar kaal, als de haaruitval te hinderlijk wordt. Het verdriet is schrijnend en groot, het optimisme gering. Samen zitten ze er doorheen, maar ja, Stijn heeft er moeite mee om zijn wekelijkse stapavond met de boys op te geven. Mag ik veronderstellen dat ‘iedereen’ de afloop kent?

Het grijpt je naar de strot en in de loop van de avond verschuiven de functies. Xander van Vledder (de explosieve Stijn) groeit geleidelijk in de richting van de meest essentiële rol, omdat hij ons opzadelt met een dilemma waar hij zelf ogenschijnlijk de minste last van ondervindt. Als hij een fotografe, de dubieuze Roos, ontmoet in een nachtclub, ontstaat er iets tussen hen. Nou ja, meer dan dat. Dan kan het niet lang meer duren, of hij is een onwaarachtige vreemdganger die rondzwemt in zijn leugens. Stijn is een sukkel en een hufter, dat zeker, maar een aandoenlijke... Maartje van de Wetering positioneert zich in een slopende creatie als Carmen tegenover hem. Erbarmelijk ziek, hoewel sterk en zich volkomen bewust van wat hij haar flikt.

Scènes lopen in elkaar over, acteurs doen zelf de changementen. Marie Louise Stheins (medisch informant en moeder) en Teunie de Brouwer (Roos) hebben absoluut geen bijrollen. Het is de kwaliteit van het stuk dat beiden onontkoombaar functioneren in de plot. En godzijdank, er is niet naar gestreefd met slappe grappen de gebeurtenissen op te klooien in het kader van de confrontaties tussen de doodzieke Carmen en cowboy Stijn die de domste dingen doet. Mijn enige bezwaar: de ontknoping ligt aan het einde van een te uitgestrekt parcours in de slotfase.

Recensenten in de jaren ‘80 schreven soms dat ‘de wegblijvers’ ongelijk hadden. Daaraan bezondig ik me niet.