Variatie en knuffels in finale Kleine Prijs van Fryslân

Zelfs, of juist, in coronatijden is die Kleine Prijs, met voorronden en halve finales en al, een mooie springplank voor aankomend poptalent. Precies de doelgroep van stichting Friesland Pop, die per 1 januari de provinciale subsidie dreigt te verliezen. Einde verhaal.

Al valt het tij wellicht nog te keren. Het vurige pleidooi in deze krant van Statenlid Wieke Wiersma, partijgenote nota bene van cultuurgedeputeerde Sietske Poepjes (en bestuurslid van het Leeuwarder popcentrum Neushoorn), is een interessant signaal.

Bandjesding

Intussen was in Neushoorn een coronavrije setting gecreëerd voor de finale. U kent dat wel: tafeltjes, stoeltjes, ingewikkelde looproutes en maximaal een man of tachtig publiek. Wat voor het eerst sinds jaren weer een volle bak voor de Kleine Prijs-finale opleverde.

De Kleine Prijs is van oudsher een bandjesding. Singer-songwriters en hiphop hebben (of hadden) hun eigen contests. Maar er viel wel variëteit te signaleren. Zo waren er twee soloprojecten die hier wel wat hulp kregen, twee duo’s (dat is dan inclusief Skyline Avenue, ondanks de coverband-achtige naam eigenlijk een soloding) en een paar heuse bands, met heel verschillende uitgangspunten.

En er stonden, of zaten, verrassend veel vrouwen op het podium, ook los van de vier in unicorn-onesies gehulde dames die Jamila Faber op het laatst assisteerden bij het rondstrooien van ballonnen en patat. Jamila, die tegenwoordig haar voornaam als artiestennaam gebruikt, werd vier jaar geleden op ditzelfde podium tweede met haar ondeugende project O, Kutjes, en dat lot was haar nu opnieuw beschoren.

Jamila’s billen

Misschien had Jamila wel meer verdiend, want ze was wel de meest oorspronkelijke act van de avond. In steeds verdergaande stadia van ontkleding zong ze, in het Nederlands, prikkelende liedjes over niet deugende exen, zelfbevrediging (wat samenhangt met dat vorige onderwerp), haters, patat dus en, heel ontroerend, haar dochtertje Lola.

'Nog net geen prijs voor de leukste knuffel'

Ze had nagedacht over haar podiumpresentatie, de visuals , de podiumaankleding (een boel knuffel-eenhoorns, vast een subtiel protest tegen de coronadoctrine) en over haar zelfgemaakte beats. Al valt daar nog wel verbetering te scoren. Waren die beats maar wat meer als Jamila’s billen (die ze royaal schuddend tentoonstelde): voller, ronder, vetter, steviger.

Trio Dirty Robots leverde vervaarlijke, hectische noise en duo Hands Off nogal cabareteske punk, met pakkende refreintjes die uit kinderliedjes gelicht leken te zijn. De bezetting - jongen op drums, meisje op zang en gitaar - spiegelde die van BlackboxRed, de band van Eva van Netten die ook nog eens artistiek directeur van festival Welcome To The Village is. Zij zat in de jury, met Joey Ruchtie van festival Noorderslag en Peter Dijkstra van het Groninger poppodium Simplon.

Morele steun van knuffelpanda

De uiteindelijke winnaar (van 1000 euro, bandcoaching en verschillende optredens) was Cloudsurfers, een enthousiast garagerockend gezelschap met een zittende bassiste: nare beenbreuk wegens een recent longboard-ongeval. Maar er dan wel staan, nou ja, zitten, met morele steun van een knuffelpandabeer. Onbedaarlijke herrie verpakt in compacte liedjes, gebracht met veel enthousiasme en nadrukkelijk gericht op de zaal.

Dat ontbrak er een beetje aan bij The All Known uit Harlingen, verder een puike band met interessante sounds en een breed, misschien iets te breed stilistisch palet. En een prima zanger, die er dan ook van door ging met de muzikantenprijs op dat vlak. Verder waren er allerlei extra prijzen, nog net niet een voor de leukste knuffel.