Alleen maar spannende popmuziek door vrouwen en géén Welcome To The Village. Dit viel muziekexpert Jacob Haagsma deze week op in de pop

En, Jacob, waar heb je je deze week druk over gem.....

Over Welcome To The Village, dat prachtige Leeuwarder festival dat volgend jaar helemaal niet doorgaat . Daar hoefde niet eens een coronavirus aan te pas te komen, zoals in 2020 en 2021. De voortekenen waren al niet gunstig toen het festival afzag van de Groene Ster: de natuurlijke habitat, maar zo goed als onbereikbaar gemaakt door het grote risico op juridische procedures. En een andere plek hebben ze nog niet kunnen vinden. Het is godv....

Rustig Jacob. Je heb allemaal vlekken in je nek ineens.

Nu ja, het is toch ook wat. Ik weet eigenlijk niet op wie ik bozer moet zijn. Op Groene Ster Duurzaam, de actiegroep die de festivals op die plek door slim procederen uitrookt, op de gemeente Leeuwarden die de zaken niet goed voor mekaar heeft en dit allemaal laat gebeuren, of op het festival zelf, dat toch de handdoek in de ring gooit. Noodgedwongen weliswaar, ze doen dat ook niet zomaar. Maar toch.

Maar waar ben je nou precies boos over? Het is maar een festival.

Ja precies, ja, het gaat om een festival. Eigenlijk om meer, want de kans dat Promised Land en Psy-Fi , ook prachtfeestjes, weer naar de Groene Ster terugkomen lijkt me niet heel groot. Wie me een beetje kent weet dat ik festivals hoog heb zitten. Een hogere vorm van samenzijn, een plek waar experiment en verbinding hand in hand gaan....

...met een stromende bierkraan en dampende hamburgerkramen...

...en meer en meer verantwoord, lokaal geproduceerd voedsel en alles. Maar het gaat me om meer. Leeuwarden, ik ben er bijna elf jaar geleden weer komen wonen na decennia om utens en dat was een opgaande tijd voor die stad. Richting Culturele-Hoofdstad-jaar 2018, vol creativiteit, groepjes jonge mensen die wat wilden en dat nog voor elkaar kregen ook. Maar die lijn heeft nu weer een dalende vorm en dat vind ik erg verontrustend. Niet alleen om die festivals, maar om het hele klimaat. Het zit nogal vast hier, lijkt het wel. Hoe zou het in Groningen zijn?

Je kunt er altijd weer gaan wonen natuurlijk.

Nou, wie weet.

Verder nog wat meegemaakt? Leuke plaatjes gehoord bijvoorbeeld? Dat kan overal, zelfs in de saaiste provincieplaats.

Ik weet niet precies welke plaats je daarbij in gedachten hebt, maar goed, mooie albums zijn dan wel een troost ja. Gelukkig was daar zomaar ineens een prachtige nieuwe plaat van Little Simz, de pitte rapster uit Londen.

Ik had haar al hoog zitten sinds haar reuze sterke optreden op Into The Great Wide Open, het festival op Vlieland dat, vooralsnog tenminste, wel doorgaat. Vorig jaar maakte ze diepe indruk met Sometimes I Might Be Introvert , nummer één op de albumjaarlijst van OOR , en nu is er, onaangekondigd dus, No Thank You. Topplaat, hoor.

En leuk, weer een zwarte vrouw in je rubriek.

Niet eens de enige. Want daar was ook de nieuwe van SZA . Die sprong in 2017 ineens op het r&b-toneel met CTRL , een reuze sterk debuut waarop ze zich presenteerde als vernieuwer van het genre. SOS , haar tweede, is even sterk.

2017? 2022? Heeft ze echt zo lang over die plaat gedaan?

Nu ja, er kwam van alles tussen. Zakelijke toestanden, emotionele beslommeringen en allerlei samenwerkingsprojecten met allerlei andere muzikanten. Zoals Kendrick Lamar op All The Stars, van de soundtrack van de film Black Panther . Het refrein van dat All The Stars , zo schitterend gekweeld door SZA, behoort tot de mooiste seconden van de muziekgeschiedenis.

Hoe spreek je dat eigenlijk uit, SZA?

Geen idee.

Soms heb ik het idee dat je af en toe graag overdrijft. En je schrijft wel vaak over vrouwen, zwart of niet.

Veel van de spannendste popmuziek van vandaag de dag wordt nu eenmaal gemaakt door vrouwen. Niks aan te doen. Maar om te laten zien dat ik niet eenkennig ben, heb ik van de week ook even gebeld met pianist Ralph van Raat , een witte man die een stuk van twee uur en een kwartier gaat vertolken van een andere witte man: de beroemde twintigste-eeuwse componist Olivier Messiaen.

Dat Vingt regards sur l’Enfant-Jésus is een heftig stuk, niet in de laatste plaats voor de piano. Maar de liefhebbers kunnen mooi naar Feinsum voor dat opmerkelijke ‘kerststuk’, om in de stemming te komen voor de komende dagen. Weer es wat anders dan de derde kerstplaat van Chris Isaak, wie kent hem nog . (Hint: Lana Del Rey wel.)