Twin Peaks, de vriend van Rosalía en de moeder aller jaarlijsten. Dit viel muziekexpert Jacob Haagsma deze week op in de pop

En, Jacob, waar heb je je deze week weer druk om gemaakt?

Nou, we hadden weer een paar doden te betreuren. Zoals Manuel Göttsching , van Krautrockgroepen Ash Ra Tempel en Ashra. Maar bovenal van het baanbrekende stuk E2-E4 , waar ik twee weken geleden nog een stukje over schreef.

Heb je dat vaker?

Ik denk niet dat dat stuk de doodsdoorzaak was, dankjewel. Maar hij was veel te jong, 70 nog maar. Met dat E2-E4 was hij zijn tijd ver vooruit: er zit ambient in, techno, trance, house, lounge, house. Maar dan dus in 1981, voor al die genres bestonden eigenlijk. En het duurt een uur lang.

Een hele zit, maar als jij het zegt zal het wel de moeite waard zijn.

En dan stierf Angelo Badalamenti ook nog, de soundtrackcomponist die veel werkte met de grote regisseur David Lynch . Hij was 85. De wereld kent hem natuurlijk vooral van de melancholiek-donkere klankenwereld die hij optrok voor de legendarische televisieserie Twin Peaks , ook van Lynch. Die kwam ook nog op de dansvloeren en de hitlijsten terecht, maar dan via een omweg. De New-Yorkse producer Moby sampelde Laura Palmer’s Theme en maakte daar wereldhit Go van.

Nog met levende muzikanten bezig geweest?

Ik tikte iets over de genomineerden voor de verschillende Friese Popawards, en volgens de laatste stand van zaken leeft iedereen nog. Sterker: over het algemeen gaat het om jong talent. Er is ook nog een publieksprijs, waarvoor juist de lezers thuis mee kunnen stemmen. Maar goed, daar hebben de mensen in Groningen en Drenthe weer minder aan.

Sneu hoor.

Maar Groningen heeft weer Eurosonic Noorderslag , kortweg ESNS. Daar hebben we nu al voorpret over, al duurt het nog een maandje. Ik ben al plannen aan het smeden voor een interview met Elephant, een vrij hippe band uit Rotterdam die er ook aantreedt. De muzikanten kennen elkaar van een Fleetwood Mac -tributeband, maar op hun debuutalbum staat doodleuk een cover van Grateful Dead. Veel toffer. Elephant speelt op 13 januari ook nog eens in Leeuwarden, dus dat is voor iedereen leuk.

Behalve voor de mensen in Drenthe misschien?

Je kunt nooit iedereen tevreden stellen, dat weet je toch. Maar misschien hebben die ook iets aan de jaarlijstjes die deze week in de vrijdagse cultuurbijlage staan. De moeder aller jaarlijsten is volgens mij de albumjaarlijst , ooit in het leven geroepen door muziekkrant OOR. Dus daar heb ik ook wat over getikt. Hoezo staat Big Thief bij de ene lijst bovenaan en is die band in de andere lijst nergens te bekennen. En hoezo staat Rosalía bijna overal redelijk hoog? Dus hebben we er een foto van Rosalía bij gezet. Omdat dat zo leuk is, en omdat zij een aanstormend wereldster is uit een niet-Engelstalig land. Altijd goed.

Rosalía? Is dat niet een flamencozangeres?

Van oorsprong wel, al komt ze eigenlijk uit Catalonië en niet uit Andalusië, de bakermat van dat genre. Wat haar prompt op verwijten van ‘culturele toe-eigening’ kwam te staan. Maar als je zo begint, kan de hele popgeschiedenis wel in de cancelkliko. Het toffe van Rosalía is dat ze allerlei stijlen in haar blender gooit. Vooral heel hippe, zoals reggaeton. Misschien komt dat door haar vriendje, Rauw Alejandro.

Leuke naam, Rauw.

Leuke muziek maakt-ie ook, deze popster uit Puerto Rico. Zijn nieuwe album heet Saturno en dat is me een knaller. Een echte clubknaller, met lekker harde, eh, rauwe beats. Veel reggaeton natuurlijk, maar meneer grasduint vrolijk in allerlei dansstijlen. Ja, ook techno, happy hardcore en zowaar electro, of electrofunk: eigenlijk mee gebouwd op latin-ritmes, dus rond is het cirkeltje weer. Het openingsnummer, dat ook Saturno heet, is trouwens gebouwd op dezelfde beat als Confusion van New Order, uit 1983. Luister zelf maar, hier en hier .

1983? Je moet echt wel een ouwe lul zijn, wil je zoiets opvallen.

Tuut.... tuut.... tuut....