Daniël Lohues is na drie jaar afwezigheid terug in de theaters. Godzijdank, want wat hebben we hem gemist | recensie ★★★★★

,,Een half jaar geleden had ik niet gedacht dat ik hier zou staan”, vertelde Lohues om kwart over tien vrijdagavond in De Klinker, voordat hij met zijn toegiften begon. Hij had getwijfeld over zijn terugkeer naar de theaters. Alle lieve berichtjes van zijn fans hadden hem over de streep getrokken.

Twee uur eerder kwam hij het podium oplopen en begon met een liedje van vijftien jaar geleden: Tik tak, doar giet de tied . Daarmee was een van de thema’s van de avond neergezet. ,,Moi, hoe is’t dan”, vroeg hij. ,,Moi”, antwoordde Winschoten. ,,Mooi dat jullie d’r allemaol bennen”, vervolgde Lohues. ,,En mooi dat ik d’r ook nog ben.”

‘Kon niet meer slapen’

Het verhaal is bekend: in 2020 moest de componist, zanger, multi-instrumentalist en columnist uit Erica een stap terug doen wegens gezondheidsproblemen. In Winschoten vertelde hij er openhartig over. Ingetogen en met een kwinkslag, zoals we hem kennen.

Het was een ‘malle tied’ geweest, zei hij. ,,Ik deed van alles door elkaar, maar kon niet meer slapen.” Na een bezoek aan het ziekenhuis zegde hij alles af. ,,Ik moest rust nemen.” Vervolgens zong hij een nieuw liedje: een ballade over dat je niet altijd een zes kunt gooien in het leven.

Wat is het toch, dat je altijd weer dat gevoel van troost en thuiskomen krijgt bij Lohues? Het is ongetwijfeld zijn nietsontziende eerlijkheid en de herkenbaarheid. Zoals bij de verhalen over zijn moeder, die vier jaar geleden overleden is. ,,Ik kan er nog steeds niet best over praten”, zei hij. ,,Gelukkig kan ik er wel over zingen.”

De zoon van Annelie

En het is zijn tragikomische verteltalent, waardoor hij het zich zelfs kan veroorloven een veel te lang verhaal te vertellen over de drummer van The Louisiana Blues Club. Grappig en diep treurig tegelijk. Of dat verhaal over de zoon van zijn jeugdliefde Annelie (van dat onsterfelijke liedje) die hem onlangs opzocht.

Het is zijn geloof in de liefde, ondanks alles. Het is zijn liefde voor het geloof, tegen beter weten in. Het is de verzoenende nuance, die de scherpe kantjes wegschaaft, al kan hij ook wild tekeergaan, zoals in een nieuw lied over de Slag bij Ane. En het is bovenal zijn ongekende muzikale talent, dat we misschien te vaak als vanzelfsprekend beschouwen.

In Winschoten speelde Lohues ongeveer twintig liedjes. Nieuw materiaal, liedjes van zijn laatste albums en ouder werk. Vijf gitaren, een banjo en een vleugel op het podium. Het is wachten op een musicologische studie naar wat die liedjes nou zo geniaal maakt.

Allennig maar niet alleen

Allennig was in Winschoten de laatste toegift. ,,Uuteindelijk is iederien allennig”, zong Lohues en hij gooide er nog een virtuoze gitaarsolo tegenaan. Ja, zo is het dachten wij. Uiteindelijk staat iedereen er alleen voor. Maar tegelijkertijd realiseerden we ons heel goed dat het ook níet waar is.

Want we hebben elkaar. En we hebben de liefde. En Daniël Lohues die ons, al was het maar voor een avond, troost en met elkaar verbindt. Misschien is dat wel waarom hij zo werd gemist, de afgelopen jaren.