Toen ik onlangs in de theaterstoelen van stadschouwburg De Harmonie in Leeuwarden neerzeeg voor de show van Alex Klaasen, maakte ik me op voor een avondje lachen, gieren, ja, ook brullen. Niets ervan. Ik vond niets grappig, in tegenstelling tot de rest van het publiek. Opengesperde monden om me heen, lange uithalen, geproest. Bij mij bleven de lippen strak op elkaar, sterker nog, mijn mondhoeken wezen volgens mij naar beneden. Was mij het lachen vergaan? Was ik dan eindelijk oud en zuur en cynisch geworden? Of bleek ik gewoon blasé na vele jaren cabaret kijken?