In het boek Zelfportret als dromer zei Martin Tissing dat hij hoopte te zullen eindigen als Picasso: stervend in het harnas, achter de schildersezel. Het was hem niet gegund. Hij viel van zijn fiets, brak zijn heup, kreeg last van allerhande complicaties en zag in zijn laatste levensmaand het atelier niet meer terug. Groningen verloor in Tissing met zijn grote baard, kleurige uitdossing en extraverte gedrag een opvallende verschijning. En een heel bijzonder schilder.