Van borsten met snorharen tot Wie is de Mol? Sarah Janneh (29) speelt in Yara's Wedding: 'Ik ben dik, ik ben vol en ik hou van mijn lijf'

,,Goed. Druk. Ik heb ook niet zoveel tijd’’, klinkt het uit de laptop. Actrice en zangeres Sarah Janneh (29) verschijnt op het computerscherm. Ze zit in het Duitse Hannover. Het is dinsdagmiddag en ze moet zo weer aan de bak voor Yara’s Wedding van noordelijk theatergezelschap NITE. Speciaal voor de rol zijn haar lange nagels diepblauw gelakt.

,,Dan duiken we erin. Vertel: wie is de mol?’’

Ze lacht. ,,Ja, die vraag heb ik al heel vaak gehad.’’ Gelukkig is ze een goede actrice, want ze verraadt niets. ,,Ik kan het aardig wegspelen.’’

‘Ik heb me nog nooit zo dichtbij mijn vader gevoeld’

Opnames, interviews rondom haar deelname aan Wie is de Mol? , repetities voor theatervoorstellingen: het schema van Sarah Janneh barst uit z’n voegen. De goedlachse en openhartige actrice met een krachtige zangstem is daarnaast regelmatig in het Noorden te vinden, vooral in Groningen.

Ze is net een beetje bekomen van haar Wie is de Mol?- avontuur. Meedoen was een droom die uitkwam. In de eerste opdracht van het programma kwamen de deelnemers een ruimte binnen waar een Afrikaans koor staat te zingen. Janneh is zichtbaar emotioneel bij het horen van de muziek. ,,Ik heb me nog nooit zo dichtbij mijn vader gevoeld.’’

Janneh groeide op in het Brabantse dorp Oisterwijk. Haar moeder is Nederlands, haar vader komt uit Sierra Leone in West-Afrika. Haar moeder voedde haar op en met haar vader had ze weinig contact. ,,Mijn vader was een hele lieve man, hij is twee jaar geleden overleden, maar hij kwam uit een zwaar oorlogsgebied waar hij enorme trauma’s heeft opgelopen’’, vertelt ze. ,,Daar viel niet mee te leven.’’

Op een gegeven moment, in haar tienerjaren, heeft ze het contact uit zelfbescherming verbroken. ,,Ik wilde niet de hele tijd teleurgesteld zijn in dat hij niet kwam of er niet was. Toen hij op sterven lag hebben we elkaar weer gezien.’’

Ze is zoals ze het zelf omschrijft ‘super wit opgevoed’. Soms worstelt ze daarmee. ,,Je voelt je bij de witte mensen te zwart en bij de zwarte mensen te wit en je hebt nooit echt een plek.’’ Van haar Afrikaanse roots weet ze weinig. Dat Wie is de Mol? dit seizoen in Zuid-Afrika is opgenomen, was voor Janneh daarom extra bijzonder.

,,Ik voelde echt: ja, dit ben ik ook. En dat had ik nog nooit eerder zo sterk gevoeld. Behalve bij het protest op de Dam naar aanleiding van de dood van George Floyd. Toen stond ik daar te schreeuwen voor de black lives matter beweging en dacht ik: o mijn god, dit gaat ook over mij.’’

Sarah Janneh zat het liefst op de eerste rij bij Simone Kleinsma en Paul de Leeuw

Bij Janneh thuis in Oisterwijk was altijd muziek. Nee, haar moeder, tantes en oma konden niet zingen. Maar ze deden het wel. Uit volle borst met hun heerlijke doorrookte stemmen. ,,Eigenlijk was ik van kleins af aan al bezig met zingen en muziek. Mijn moeder nam me altijd overal mee naar toe.’’ Ze wilde niet naar theatervoorstellingen voor kinderen. Nee, Janneh zat het liefst op de eerste rij bij Simone Kleinsma en Paul de Leeuw. ,,Dan zat ik daar als peuter met grote ogen te kijken naar wat zij deden. Mijn grote droom was om Simone Kleinsma te worden.’’

Sinds haar zevende zit ze op zangles. Voor Janneh loopt het zingen en het acteren door elkaar heen. Er is bijna geen enkele productie waarin ze alleen speelt. ,,Ik moet altijd wel iets zingen.’’ Dat klinkt leuk, maar het heeft nadelen. Het gevoel dat haar acteerprestaties werden ondergesneeuwd door haar zangkunsten was tijdens haar opleiding op de toneelschool zo’n bron van ergernis dat ze niet meer wilde zingen. ,,Dan had ik bijvoorbeeld twee uur lang gespeeld en één nummer gezongen. Vervolgens zeiden mensen na afloop in de foyer: ‘Jezus wat een stem’. Dan dacht ik: ja, bedankt. Ik heb ook net twee uur lang de ballen uit mijn broek gespeeld. Was dat dan niet goed?’’

Ze is best onzeker. Of zoals ze het zelf zegt: ,,Ik heb heel veel paniek voor dingen.’’ En dat terwijl haar cv juist laat zien hoe veelzijdig en talentvol ze is: van theater en muziek tot tv. ,,Ik ben altijd bang dat ik zwaar door de mand val. Dat ze op een gegeven moment ontdekken dat ik helemaal geen talent heb. Dat is mijn grootste angst.’’

Vooral bij premières willen de zenuwen nog weleens de overhand nemen. Om te kalmeren belt ze dan met vrienden, waarvan het gros in hetzelfde wereldje werkt. ,,Dan zeg ik: ‘ik kan het niet, ik ga ermee ophouden, ik wil met pensioen en waarom doe ik dit?’ Gewoon bellen en reflecteren.’’

Snorharen, melk en tieten

In 2021 werd Janneh een vast lid van het Noord Nederlands Toneel. Daarmee speelde ze onder meer in Before/After, Witchhunt, Exit Macbeth en nu Yara’s Wedding.

,,Ik heb ooit meegedaan aan een auditie voor NNT met allemaal mensen die Guy (artistiek leider Guy Weizman van interdisciplinair theatergezelschap NITE – een samenwerking tussen NNT en Club Guy & Roni, red.) interessant vond. Toen heb ik zo’n domme act gedaan..’’ Ze lacht haar aanstekelijke lach, zo eentje waarbij ze haar hoofd achterover gooit en je eigenlijk niet anders kan dan meelachen, en slaat haar handen voor haar gezicht. ,,Ik dacht: deze man gaat mij nooit bellen.’’

Ze kreeg een tekst waar ze een act van moest maken: een monoloog van een vrouw en iets met katten en melk. ,,Ik krijg altijd stress van acts maken. Samen met vrienden, tijdens een dronken avond in de kroeg, heb ik toen bedacht dat ik mijn shirt open zou knippen, snorharen op mijn tepels zou tekenen, met mijn twee tieten in een bak melk zou gaan liggen en een kattenlied zou zingen. Het was zo belachelijk!’’

Of ze daarmee indruk heeft gemaakt, betwijfelt ze. ,,Ik denk dat hij dit niet meer weet’’, zegt ze lachend. ,,Twee jaar later belde hij mij voor Before/After. Om te kijken of ik het interessant zou vinden om samen te werken.’’

Daar heeft ze best even over na moeten denken, geeft ze eerlijk toe. Ze was lekker aan het freelancen, deed het goed in de filmwereld en het voelde als een grote stap om naar Groningen te verhuizen en daar de helft van het jaar door te brengen. ,,Als je in Groningen woont, voelt de rest ver. Veel van mijn werk is in Amsterdam, net als mijn vrienden, dus dan voelt Groningen ver.’’

De initiële weerstand die ze voelde, verdween als sneeuw voor de zon toen ze met het team van het NNT ging samenwerken. ,,Het voelde meteen als mijn familie. Ik ben gek op Guy, ik ben gek op Roni en ik ben gek op Groningen. Ik dacht: ja meid, een vast contract. Niet veel mensen in Nederland hebben dat. Dus het is een enorme eer.’’

Amsterdam helemaal verlaten, zit er niet in. Dat is toch echt haar stad. Groningen heeft haar hart wel een beetje gestolen. ,,Ja, ik weet niet man. Het heeft toch dat dorpse gevoel voor mij. Ik zit hier twee jaar en begin hier een leven op te bouwen en nieuwe vrienden te maken. Het heeft iets heel gezelligs en gemoedelijks. Het is niet zo groot en toch voelt het als een stad. Ik was begin dit jaar bij Eurosonic Noorderslag en toen dacht ik: wat is Groningen geweldig zeg.’’

Cast Sarah als de stoot in de volgende romantische komedie!

De rollen die Janneh in films en series vertolkt zijn vaak komisch. ,,Er is niets lekkerder dan dat je publiek lacht als je iets speelt. Daar krijg je heel veel zelfvertrouwen van.’’ Het is niet zo dat dit per se het type rol is dat ze wil spelen. ,,Ik denk dat ik vooral voor dat soort rollen gecast wordt omdat ik buiten de norm val. Ik word niet gecast als stoot. Dit zijn de rollen die je krijgt als je voller bent: de grappige bijrol.’’

En dat terwijl ze met liefde de hoofdrol in een romantische komedie zou willen vertolken. Graag zelfs. ,,Ik vind het belangrijk om zo’n beeld uit te dragen naar de jongere generatie. Dat zijn alle voorbeelden die ik als klein meisje, zwart en dik, heb gemist. Ik denk alleen dat de Nederlander er nog niet klaar voor is.’’

Het is een onderwerp waar Janneh zich regelmatig over uitspreekt op sociale media. Nadat ze tijdens Wie is de Mol? in het afvallershotel belandde, kreeg ze bijvoorbeeld berichten van mensen die zeiden dat ze dat afvallershotel inderdaad wel kon gebruiken. ,,Ja het is afschuwelijk. Vooral dat mensen denken dat het oké is om zoiets te zeggen. Ik ben eraan gewend. Dat is wat mis is met deze maatschappij. Dat mijn lichaam wordt bestempeld als ongezond. Ik denk dan: meid! Ik sta zes dagen per week op het toneel te rennen, te springen en te sporten. Niet komen met dit soort onzin.’’

Dat ‘dik zijn’ een negatieve connotatie heeft, is wat Janneh betreft belachelijk. ,,Ik ben dik, ik ben vol en ik hou van mijn lijf. Ik weet wat mijn lichaam kan en ik ken het goed. Het is de maatschappij die er een slecht label op heeft geplakt. En dat beeld houden we in stand door steeds dezelfde soort mensen te casten voor bepaalde rollen.’’

Behalve bij het NNT. Daar mag ze lekker in lingerie en stoute pakken over het podium dansen. Daar durven ze meer. Nog een reden waarom ze zo dol is op het NNT.

Een zieke achtbaan

Yara’s Wedding is volgens Janneh een soort zieke achtbaan. ,,Er gebeurt zoveel qua gevoel. Het is een thema wat me aan het hart gaat omdat het gaat over framing en racisme en hoe dat soort dingen invloed kunnen hebben op mensen.’’ Ze voelt zich verbonden met het personage dat ze speelt. Een jonge vrouw die nogal destructief gedrag vertoond.

,,Als ik iets meemaak, is mijn eerste neiging ook om destructief te worden. Dan ga ik drinken en feesten.’’ Janneh danst, net als haar personage, haar pijn liever weg. Gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is. ,,Het leven kan soms overweldigend zijn en dan heb ik geen ruimte om dat allemaal te voelen.’’ Janneh is ervoor in therapie geweest en heeft het onder controle. Of dat voor haar personage ook zo is?

Yara’s Wedding is een samenwerking met Schauspiel Hannover, een Duits theatergezelschap. Dat betekent dat er Duits gesproken wordt in het stuk. Hoe dat is voor Janneh? Ze begint weer heel hard te lachen.

,,Nou, kijk. Mijn vrienden bellen mij weleens als ze verdrietig zijn en dan zeggen ze: Saar, wil je alsjeblieft Duits praten. Ik ben daar zo slecht in dat ze daar spontaan vrolijk van worden. Maar in deze productie heb ik twee Duitse scenes.’’ Ze lacht. ,,De eerste twee weken dat ik de Duitse zinnen moest zeggen, had ik constant de slappe lach. Ik speel alsof ik het heel goed doe. Ik denk dat ik het bescheur als mijn vrienden straks in de zaal zitten.’’

‘Mij niet bellen voor De Slimste Mens !’

Met het Wie is de Mol? -avontuur in de achteruitkijkspiegel is Janneh nog niet bezig met meedoen aan andere programma’s. Na de vraag of De Slimste Mens niet iets voor haar is, moet ze weer lachen. ,,Ben jij helemaal gek’’, zegt ze. ,,Dan val ik zo door de mand. Wie is de Mol? was een grote droom en het was zo kut dat ik er als eerste uit lag. Nee, mij niet bellen voor De Slimste Mens . Dat is mijn grootste nachtmerrie.’’

Maestro of Het Perfecte Plaatje . Dat lijkt haar nog wel wat. Qua avonturen heeft ze eerst andere plannen, zoals het opnemen van een eigen album. Want het zingen heeft haar, ondanks de ergernis, niet losgelaten. ,,Ik dacht op een gegeven moment: je kan zingen, je vindt het leuk, wees blij als mensen je daarmee complimenteren’’, zegt ze. ,,Ik wil al heel lang muziek maken. Waarom ga ik het niet doen? Ik word volgend jaar dertig. Misschien is dit wel het moment om het te proberen.’’

De gesprekken over een eigen album zijn gaande. Ze wil een kruising maken tussen kleinkunst liedteksten met een soort hiphop en urban-achtige vibe. Muziek met een Sarah-sausje. ,,Ik hou gewoon van vieze platen, weet je wel.’’