Piele

,,Hoe gaat ’t hier?’’, froeg-y.

,,Syn gangetsy’’, saai ik.

,,Wij piele mooi wat deur.’’

Hij het syn droom waar maakt en is sont ’n paar jaar aigen baas. In syn ogen ferskeen ‘n flonkering.

,,Gerard jonge, wat hewwe wij nou aigenlik norig?’’

,,Niet soa feul’’, saai ik. ,,Wat sinten om ete te kinnen en deur de tiid te kommen, en datgene doender’t je je goed bij foele. Dan komst al ’n heel eand.’’

,,Presys! Kyk, ik sou al myn mesines ferkope kinne. Dan he’k ’n smak geld. Maar myn bedriif kin nietferkocht worre, want ik bin myn bedriif’’, saai-y. ,,Myn passy en toewijing is niet over te dragen. Dat geldt foor jim ok. Wij hewwe meer an foldoening dan an sinten, n’twaar? Mooi deurpiele.’’

In Het hellen van een leven fan Luis Carrasco (fonnen op Van der Velde’s ‘hele mooie boeken die veel te weinig aandacht hebben gekregen’-tafel) het de hoofdpersoan, Curro, ’n oliifhôf in Súd-Spanje. ’t Bedriif is al generasys in de femily. ‘t Hôf lait op ’n staile rotshelling.

Foor Curro is deuze grize moloch soawel fuurtoren as stuurloas skip in ’n storm. Floitend, wrottenden floekend billigt-y ‘m op syn berg deur de tiid. ’t Levert niks maar krekt genog op. An ‘e foet lêge syn hait en mim begroeven. ‘t Gemaak kost him syn krakende gewrichten; ’n pesterig lange droogtekost him syn nachtrust.

De rots kin in kaptaal omset worre. ’n Infesteerder wil d’r ’n steengroeve fan make en het d’r onbidig feul geld foor over. Curro sou ’n groater huus kope kinne, en ’n nije auto die’t ‘m niet geregeld in de steek laat. Maar wat mot-y dan? ,,Souwen jou ’n slachter frage syn hakblok te ferkopen? Of ’n timmerman syn baitel en skaaf? Sonder die bomen bin ik alleen maar ’n man, dat stelt niet soafeul foor. At ’t myn tiid is gaan ik in ’t skâd fan deuze berg lêgen en foed ik deuze bomenmet myn lichem.’’

Tot die tiid is ’t gewoan ’n kwessy fan mooi deurpiele.