Muziekexpert Jacob Haagsma heeft ESNS overleefd. Hij kijkt innig tevreden terug op Noorderslag: 'Iedereen had de slag al snel weer te pakken en zo werd het erg gezellig'

Dus, Jacob, het zit er weer op. Eursonic Noorderslag.

De kortste en tegelijkertijd langste en zeker de leukste week van het jaar. Ja, nu weer terug naar de echte wereld. Toch altijd een beetje afkicken, nadat we ons met ons allen dagenlang hebben ondergedompeld in de popcultuur.

Hard werken zeker. Gister dus Noorderslag?

Yep, Noorderslag, de pronkkamer van de Nederlandse popmuziek van nu. Ik kijk er elk jaar weer naar uit, ik vind het toch de fijne climax van deze ESNS-dagen. Maar de meeste profs die Eurosonic en de bijbehorende conferentie bevolken, hebben dan de rolkoffers al weer gepakt. Van de lui uit het buitenland kan ik me dat wel voorstellen, want waarom zou je je verdiepen in de aanstormende talenten uit een ander land, nietwaar?

Ik dacht anders dat dat juist de missie van Eurosonic was, maar goed.

Nu ja. Maar ook de meeste Nederlandse profs zijn dan al afgehaakt. Ik snap dat nooit zo. Want na al die Eurosonic-gerelateerde zwerfpartijen door de stad krijg je hier op een heel compacte manier een mooi overzicht van de huidige generatie Nederpop. En het is nog reuze gezellig ook, met voor de verandering een meerderheid van ‘gewoon’ publiek. Dat ook nog eens zin heeft in een feestje. Kan het mooier?

Het begon vroeger dan anders, hoorde ik.

Klopt, om vijf uur in plaats van een uur of acht. Op zich een beetje gekke ervaring om bij daglicht de Oosterpoort binnen te rollen...

Maar nog altijd beter dan er bij daglicht uit te rollen, denk ik.

Op zich lastig in januari, maar ik moet bekennen dat het me wel eens gebeurd is. Nu werden we tegen tweeën ‘s nachts het gebouw uit geveegd, vroeger was dat zo tegen vijven. Ik vind dat toch winst.

En, hoe was Noorderslag eigenlijk?

Zowel sociaal als muzikaal gesproken vond ik dit een mooie editie. Het was alsof die tussenliggende coronajaren, met digitale edities die je thuis vanaf de bank moest volgen, alweer verdwenen waren. Iedereen had de slag al snel weer te pakken en zo werd het erg gezellig.

En de muziek?

Ik heb een hoop toffe dingen gezien. Als journalist van een noordelijke nieuwsorganisatie let je toch een beetje extra op de regionale inbreng, en dan kwam je nog een heel eind. Met als toppunt natuurlijk Joost , de rapper die zijn laatste prachtalbum ronduit Fryslân noemde.

Die behoorlijk verwassen ogende Friese vlag in het publiek, tja, ik weet niet precies hoe ik die moet interpreteren. Maar Joost overrompelde de volgepakte grote zaal met zijn hondsbrutale effectbejag, en wist de menigte ook tot tranen toe te roeren met zijn ode aan zijn jong overleden ouders.

De zwartwitte facepaint op de snoetjes van hem en zijn kompanen deden een overstap naar de black metal vermoeden, maar bleek een ode aan Kiss, compleet met een mal opgepitchte versie van hit I Was Made For Loving You. Waarom? Dat bleef even hangen.

Niet de enige Noorderling dus.

Nee man. Ik was plaatsvervangend een beetje trots op Zoë Tauran , uit Roden. Prachtige stem, krachtige refreinen, soepele band, diepe beats, alles goed. Die komt er wel. Katie Koss , uit Heerenveen en nu in Groningen, en Ginge , uit Leeuwarden, deden allebei heel leuk mee met jazzy liedjes.

Gotu Jim, half Fries (via zijn vader Geert Lageveen, schrijver en theatermaker uit Drachten) en half Surinaams (via zijn moeder, uit de De la Parra-dynastie), leverde een soort psychedelische hiphop, eigenlijk erg leuk.

Zep en The Jordan hebben niet heel veel met Friesland te maken, behalve dan dat ze bij het managementsbureau van Andries van Wieren zitten, uit De Valom. In Friesland dus. Rapper Nonchelange heeft op de Academie voor Popcultuur gezeten, in Leeuwarden. Na ja, en zo voorts, en zo verder.

Vielen je verder nog dingen op?

In heel de Oosterpoort was geen snipper vlees te bekennen. Allerlei eetstalletjes, met alleen maar vegetarisch voer. Het mooie vond ik dat daar verder geen nummer van gemaakt was. Het was nou eenmaal zo, die kant moeten we toch op, dus klaar.

Nog meer opvallende trends gespot?

Twee heel uiteenlopende zaken. Je zag de hele week al mensen met zo’n wollen mutsje tot boven de oren . En je zag bij veel bands dat de bassist ook toetsen beroerde, meer in het bijzonder een bassynth voor als die partijen echt diep moesten gaan. De bassist van The Jordan combineerde beide trends, de hipste man van het festival dus. Ik heb die mutsjeslook ook even geprobeerd, maar op dringend advies van mijn vriendin mag ik me zo niet buiten vertonen.

Vond je nog iets van de winnaar van de Popprijs?

Goldband? Vraag het me op de man af en ik zeg je dat ik ‘m eerder aan S10 had gegund. Prachtige platen, opmerkelijke groei als mens en als artiest, en het Songfestival natuurlijk. Maar ik kan goed leven met Goldband, hoor. Als overlevende van hun Lowlands-victorie kan ik me wel wat voorstellen bij de ‘knaldrang’ waar de jury het over had en de manier waarop Goldband die belichaamt. Het effect van de beats, de herkenbaarheid van de teksten: dat leidt tot een collectieve euforie die, euh, heel goed werkt.

Ze hebben er wel een lijntje bij nodig.

Ja, dat werd wel een relletje. Milo Driessen van die band haalde het in zijn hoofd om op het podium cocaïne te snuiven en natuurlijk is daar dan een filmpje van dat viraal gaat. Doe dat dan gewoon in de coulissen of de kleedkamer, denk je dan, zoals iedereen.

Maar hoe erg is dat eigenlijk bij een band die er ook gewoon over zingt? Zie Witte was ? Ik hoorde trouwens dat Henk Kranendonk, baas van festival Dicky Woodstock in Steenwijkerwold, onmiddellijk zijn programmeur belde, om Goldband van dat affiche te schrappen. Maar die soep zal tegen die tijd wel weer afgekoeld zijn.

En vertel eens. Wat vind jij nou van Son Mieux?

Eigenlijk erg tof. Een heel leuke update van de discosound van ooit, die toch al het poplandschap en de festivalpodia tot leukere, hedonistische plekken maakt de laatste tijd. De uitzinnige act van frontman Camiel Meiresonne deed me wel wat aan Foxy denken, en mensen die cynischer zijn dan ik zullen ongetwijfeld roddelen dat daar ook wel weer een lijntje aan te pas zal zijn gekomen. Toen ik ergens de beat van Ten Percent langs hoorde komen, de discoklassieker van Double Exposure die niemand hier kent, was mijn avond helemaal goed. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar.