Een album als een rouwproces, een theatershow van een transgender en een hoofdredacteur als poprecensent: hier had muziekman Jacob Haagsma het maar druk mee

En, Jacob....

Je vragen worden wel een beetje voorspelbaar, hoor. Ik had deze week eindelijk mijn recensie af van Voor altijd , het tweede album van Marrit Jellema .

Klinkt Fries.

Maar is in het Nederlands. Marrit is spoken word-kunstenares, woont hier in Leeuwarden om de hoek, boven een antiekzaak geloof ik, en is dus aan haar tweede album toe. Ze heeft zelf een soort begeleidingstraject opgetuigd , met subsidie en al, en dat werpt vruchten af hoor. Al was haar eerste album , Superpersoonlijk , ook lang niet mis. Het meest aangrijpende nummer op dat album heet Hallo Mama en daarin sprak ze haar moeder aan, toen ernstig ziek.

Tragisch.

Je voelt ‘m al aankomen: die is inmiddels overleden. Geen wonder dus dat Marrit haar hele tweede album in het teken zette van haar rouwproces. Dat klinkt aan de ene kant heel particulier, maar aan de andere kant: we krijgen allemaal te maken met rouw, vroeger of later. Daarom spreekt ze in slotnummer Wie de luisteraar rechtstreeks aan.

Dat lees ik anders niet in je recensie.

Nee, toen dacht ik nog dat ze het tegen zichzelf had, maar inmiddels ben ik wijzer. Een recensent is ook niet onfeilbaar, wat op zich nog geen reden is om ‘m met hondepoep in te smeren natuurlijk.

Moet zo iemand geen dichtbundel maken?

Dichtbundels, op papier en tussen een fraai kaft: leuke hebbedingetjes, maar ze lijken op weg naar de uitgang, oplagetechnisch gesproken. Marrit Jellema doet dus aan spoken word. Dus: voor op het podium en, in dit geval, op een album. Waar nog wel meer muziek in zit dan alleen in woorden, klanken, ritme, metrum. Muzikant Jochem Knoef doet mooie dingen met elektronica en andere instrumenten. Tot en met minimale, ijle ruis in dat Wie .

Is dat nieuw, gesproken woord op muziek?

Welnee man, onder welke steen ben jij vandaan gekropen? Poëzie hardop, om het zo eens te noemen, ofwel de orale traditie: dat bestaat al sinds het begin van de taal, zo ongeveer. En gesproken woord op muziek, tja, je had in de jaren vijftig al de Beat-dichters die oreerden met begeleiding van jazzmuzikanten. Of andersom, dat zou ook nog goed kunnen. Daarna had je mensen als Gil Scott-Heron en de Last Poets, als voorlopers van de rap. En over rap gesproken....

En dan hebben nog mensen als Kate Tempest, of Kae tegenwoordig, en in de jaren tachtig al Anne Clark. Op zich niks nieuws onder de zon, maar ga dat album van Marrit Jellema vooral zelf checken.

Verder nog interessante zaken tegengekomen deze week?

Ik kon niet naar Hang Youth in Vera te Groningen, jammer jammer. Maar gelukkig ging Evert van Dijk, hoofdredacteur van onze zusterkrant Dagblad van het Noorden en enthousiast concertbezoeker, wel. Het kostte me enige moeite en hem een nachtje slapen, maar uiteindelijk kon ik hem toch overhalen om een recensie te schrijven. Een hartstikke leuke ook nog, met een frisse, andere aanpak. En een band met kreten als Leg de Zuidas in de as verdient tenslotte een hoofdredacteur als recensent.

Ik hoor het al, jij kunt wel een ander baantje zoeken.

Ik ga niet met Evert ruilen, toe. Bovendien heb ik ook nog wel eens een leuk gesprek, zoals dat met Sem Jansen. Zanger, liedjesschrijver, gitarist. Hij heette eerst Britt, maar als meisje was ze niet gelukkig en nu is hij een heel blije kerel. Het verhaal van zijn gendertransitie is onderwerp van zijn theatershow Who The Fuck Is Britt?! en die komt nog in Drachten en in Hoogezand.

Hier stond oorspronkelijk een flauwe opmerking over transgenders.

En hier een messcherpe repliek.